MIEL ANTON PELLOREN SEMEAREN BERTSOAK

Bertso berri batzuek

nai nituzke para,

autan artzen dedala

Usurbildarra,

ori Juan Jose Alkain da

Udarregi zarra,

berak obligatuta

gerade ontara,

orrek daukan gala

eragin nei parra,

beti seta txarra,

ari da egiñala,

apustu egingo nuke

aspertzen dala.

Nik zer esaten dedan

jar zaitez aditzen,

ia arrazoiakin

zeiñ ote gabiltzen,

kulpa gabe ari zera

nere aita mendratzen,

ixilik egotia eztit

barrenak agintzen,

zu gezur kontatzen,

publikuan kantatzen,

baztarrak tentatzen,

nik ala pentsatzen,

bueltak aditu gabe

etzera libratzen.

Nere aitai jartzeiozu

ez dubela lotsik,

sekula eztizu egin

biar ez dan gauzik,

premiyua eman ziyoten,

arek artu pozik,

zu gauza etziñala ta

gelditua utsik,

ezin bete polsik,

ez bukatzen salsik,

gizonaren trazik

ez daukazu kasik,

orrelakuak eztu

merezi galtzik.

Juan Jose, ari zera

zu gezur kontari,

gizon txarrak segitzen

dio setari,

burla egin nai diozu

zuk nere aitari,

mokua zorroztu dala

Pello Errotari,

okeletan lori

ote dago ori,

ez iruitzen neri,

burla egin nai besteri,

ta berak anima

erratuba diruri.

Arpegiyaren ordez

esanaz mokua,

ez da gero pixtiya

Pello Errotakua,

bere jaiotzaz ori

Astiasukua,

San Pedroren elizan

bataitutakua,

zure dibujua

ez dago bapua,

mami gabekua,

aula ta plakua,

ia atera zazu

erretratua.

Edozeiñ gauza esanaz

zu aua betian,

zabiltzala uste det

zere kaltian,

parapetorik gabe

ai zera atakian,

erretiratu biarko

dezu nekian,

Pello orain artian

bere parajian

bizi da pakian,

......................

lotsa galdurik ezta

gure tartian.

Aditu itzazu ondo

nik esandakuak,

obra onak badituzue

lenagokuak,

ez dira egokiak

oraindañokuak,

esplikatuko ditu

Miel Errotakuak,

zure antzekuak

gañerontzekuak

klase batekuak,

lasai perpetuak,

zuek zerate lotsa

galdutakuak.

Gure tartian ezta

lotsa galdurikan,

ez gabiltza kreditua

eziñ bildurikan,

egia esateko

ez du bildurrikan,

aditu biaidazu

buelta ederrikan,

Pelloren fabrikan

ezta okerrikan

izan oraindikan,

ona besterikan,

ezta oraindik sobratu

gure puskarikan.

Berriz modu orretan

aritzen bazera,

aundiguak entzunda

geldiko zera,

itzegin zazu formal

biar dan klasera,

beste gañerakuan

gizona etzera,

zitalen antzera

Pello burlatzera,

saiatutzen zera

konduta galtzera,

begira zazu ondo

zere etxera.

Premiyua batentzat

zan anuntziyuan,

errenditu biar du

kondiziyuan,

letra oiek etziraden

jarri traiziyuan,

ondo kunplitu zuten

obligaziyuan,

zabiltza sesiyuan,

etziñan zoziyuan

ango funtziyuan

oien portziyuan,

noizbait sartuko zera

juiziyuan.

Despreziatu dezu

nere aita dotore,

«Pellok gizatasunik

ez du batere»,

gizonak au esatia

akordatuta're!

aurten gelditu dala

Donostira gabe,

zu al zera jabe?

ala baziña obe,

esango'izut au're:

bajuxio zaude,

zu aña gizon bada

noranaiko're.

Zer esanik eztaukat

Donostiarrentzat,

berak ere apenas

dute onentzat,

oaindaño ondo konpondu

dirade beintzat,

aurrera ere ala

iruditutzen zat,

Juan Joseren salsak

ain dira eskasak,

or zabiltza pozak

galtzen konfiantzak,

eskarmentatzen ere

ez gaude errazak.

........................

........................

........................

........................

bide gabe zabiltza

sututzen sasiyak,

ontaratu nau zure

atrebientziyak,

kontu itxusiyak,

ortikan asiyak,

ortzak erakutsiyak,

eman gabe utziyak,

tarte ortan dituzu

oiek guziyak.

Zure armoni txarrak

jarri nau koleran,

argatikan asi naiz

kantari prueban,

gaitzik ez aditu nai

aita nola deran,

berak ipiñik nago

zituben aukeran,

esan da euskeran,

zein arrazoiz geran,

begira paperan

gezurrik ote dan,

pentsatu zuretzako

zenbat kalte dan.

........................

........................

........................

........................

........................

........................

len zuen onoria

geiena urritu,

aukerak baditu

nai badu segitu,

bestela gelditu,

berak disponitu,

gusto duben aldera

erresolbitu.