Langileen solasa

Luis Berrizbeitia

 Nik ez dut poesia maite, nahiago dut

 tomate ugariko sandwich bat

 berdin hura garestiago eta iresgaitzago

 baita, esaten dit serenoak tabernako barran

 eta hik, lanik egiten al duk, hi haizenarekin,

 ezkata eta begi sartu hoiekin baduka lan ondradurik

 apareju txarra ez haiz izan behar traza hoiekin

 bizitzen naiz, hainbatean printzesa iheseginak

 atzemanez bizia biltzen dut, baina etekin gutxi aizu

 zeren erregeak sozialdemokrata egin baitira

 eta orain alabak bilauekin esposatzera uzten dituzte

 sosalde ederra duten ber, halaxe baita, tristea badere

 eta uste dut gosez hilgo naizen, gosez, gosez

 gosez hilgo naizen

 ordean suertez hi ez haiz izango erromantiko bat

 ezta, zergatik nik ostikada bat nahiago erromantiko

 batekin egotea baino, hain dira koipejarioak

 ulertzen didak ezta

 bai, ulertzen dizut, niri ere orain ez zait laket poesia

 eta horregatik uste dut gosez hilgo naizen,

 gosez hilgo naizen, eta soizu hor

 printzesa bat

 bere burua zorion modernoaren zarpilekin desgisatua

 ez denez gauza tristea

 banoakio

 opa zadazu zorte on, zeren printzesak ez dira gehiago lehen zirena

 poesia bezala

 eta bereizi ginen, hura bere orenak kantatzera

 hordi arrailak kartazaletan etxera igortzera

 eta ni ilargiari destainak esatera; ene persekuzionera,

 poesiaz arnegatzen duten printzesa endekatuei

 zintzurrak egitera.