Agustin santuaren pasadizo bat

Otaegi, Klaudio

 San Agustin aundia

 Zebillen batean,

 Aronz-ononz jiraka

 Itsaso ertzean.

 Irurtasun Santuren

 Gañean pensatzen,

 Bere burua zuan

 Gau ta egun naasten:

 Baña, alper-alperrik

 Ziran egiñalak,

 Izan arren aundiak

 Aren ezaguerak:

 Animaren almenak

 Oso illundurik

 Eziñ somatu zuan

 Arrazoi zuzenik.

 Itzulaldi batean,

 Ala zebillela,

 Koncha gisako ontzi bat

 Eskuan zuela,

 Aur bat zuan arkitu

 ¡Zeiñ zoragarria!

 Ezpaita lorerik aiñ

 Eder ta goria!

 Aur zuri-gorriari

 Begira jarri zan,

 Eta, ikusi zuan

 Chit arriturikan,

 Beste lanikan gabe,

 Eramaten ura,

 Ondarrean ireki

 Zuan utsunera.

 Galde zion Santuak

 Abian aurrari:

 -¡Nere maite kutuna!

 ¿Zer zerade ari?

 -¿Zer ariko naiz, jauna?-

 Zion esan aurrak,

 -Ondar zuloan sartzen

 Itsasoko urak.-

 -Ori eziñ diteke

 Iñondikan izan,-

 Goisoro zion Santu

 jakintsuak esan.

 Aurrak eranzun zion:

 -Bada, jakin beza,

 Berorren lanbidea

 Dala au beziñ gaitza.

 Berorrek jakin nai du,

 Irurtasunean

 Jaungoiko bat bakarra

 Nola ditekean:

 Bada ezagutzea

 Ori, da aiñ eziña,

 Nola bukatzea nik

 Asi dedan lana.

 Zulo chiki orretan

 Eziñ baditezte

 Itsasoko ur danak

 Kabi iñola ere,

 Misteriorik ez da

 Ere kabituko

 Gizonaren zentzuan,

 Urria dalako.

 Nere burujauztea

 Bada aundia, jauna,

 Ez da chikiagoa

 Noski berorrena.-

 Egiaz, ez da iñor,

 Aragiz jantzirik,

 Misterioa zer dan

 Jakin dezakenik.

 Orregatikan Jaunak

 Erakusten digu,

 "Dezagula begiak

 Ichirik sinistu".