Ama urrikaltsua

Lopez Garcia, B.

 I.

 ¡Ama gaisoa! negarrez dago

 Zur santuaren oñetan:

 Odolzalezko jendea dabill

 Marmarka mendi gañean.

 Orru egiten du ekaiztzarrak,

 Orru itsas genasiak,

 Eta biraka ikaratuak

 Dabiltz mundu-eguzkiak.

 ¡Ama gaisoa! aditutzean

 Neke mintsuen soñuak,

 Alchatzen dira sutokari ta

 Turmoi gogorren kantuak.

 Eta aingerua negarrez dago,

 Juezak berriz ikara,

 Et'ezurrutsak irtetzen dira

 Arrizko obi gañetara.

 Ainbestekoa da Ama aingerutar

 Onen atsekabea, non

 Bere biotza puskatzen duen

 Traketa negarrez dagon.

 II.

 Berak jaiotzen, nai bezelage,

 Zuen Semea ikusi;

 Berak adiak pozez kantari

 Zion lo artu erazi.

 Berak, jainkozko arretarekin

 Utzirik sukal chokoak,

 Irago Juda, Palestinako

 Mendi eta itsasoak.

 Eta jarraitu beti maiteki

 Atzetikan Semeari,

 Anima onak oi dion gisa

 Jaunaren itzal santari.

 III.

 ¡Ama gaisoa! gaur... dagokio

 urutz-mendian begira,

 Zizpiriozka biraka arbola

 Darabilkien aizera.

 Triste begira dago, negarrez

 Iltzen duten aekgatik:

 ¡Barkatu! ¡arren! aditzen dio

 Isurtzen ezpañetatik.

 Ikusten dio arantz gogorrez

 Baldokiak larruturik;

 Esku santuak daukazkiela

 Kordelakin markaturik.

 Eta ikusten du aditzean

 Iridiaren itzera,

 ¡jainkoa beste gaitzikan gabe!...

 Daramatela iltzera.

 IV.

 Mancha gabeko azuzen utsa,

 Eremuko bizirena;

 Beti piztua dagon argia

 Gozatzeko gure pena.

 Zerutar lili zuri-zuria

 Aingeruagandik zaitua,

 Martiriozko izan chauakin

 Klabeliña lurrindua.

 Ni nator, Ama, zure mantuko

 Izarrai muñ egitera,

 Aldaretako arri-marmola

 Negar malkoz bustitzera.

 ........................

 Chimist argira, zeñak ekaitzen

 Berri ematen baizuan

 Nik jaungoikoa Gurutz azpian

 Zalantzan Ikusi nuan.

 Gizon-iltzallen aurrean nuan,

 Ikusi goiso egoten;

 Ikusi nuan Jerusalengo

 Erriaz negar egiten.

 Ikusi nuan arria buru

 Odolezturekin jotzen;

 Ao bakoitzak gaizki esaten

 Eta ajika laidotutzen.

 Eta negarrez esan nun, aren

 Ondoren ikustean zu:

 "¡Miñen emazte gaisoa, zen

 Sufritzen ez ote dezu!"

 V.

 ¡Iriditarra!... zoazkit lantuz

 Ura iltzen ikustera,

 Redimitua zaigu izango

 Mundua gaurtik aurrera.

 Tristurarikan aundienaren

 Otsa da non nai aditzen;

 Izate berak dirudi ari

 Dala ill-ezkilla jotzen.

 Itzala ausarki... guchi argia...

 Dana da miña eleizan;...

 ¡Redentorerik ez du! Gurutzak

 Aldare beltzen gañean.

 Gurutz-oñean dago Maria

 Otoitzen du urbill apaizak;

 Alosi bat du negar egiten

 An illunpetan betotsak,

 Ezkillen otsak ez dira naasten

 Negar edo lantuakin,

 Ez genaasteko errezoaren

 Oiarzunak aizeakin.

 Eta aldareko argiak eziñ

 Ditu illunak garaitu,

 Aiñ triste dago, ezik ausartik

 Argi egiteko ez du.

 Negarra eta miña da dena....

 ¡Atozte andre, aur, zarrak,

 Isur ditzagun Redentoreren

 Oñetan gure negarrak!

 ¡Atozte pozez gu betetzeko

 Illtzen danaren aurrera;

 Bakar bakarrik eta zizpiroz

 Maria ikusitzera!

 Laja echeak, zerbait ekarri

 Onen miñai eskeintzeko;

 Utzi zelaiak lorerik gabe

 Aldareak estaltzeko.

 Eta ez eman pozik gaur bere

 naigabean biotzari;

 ¡Zeren bigarren Redenzioa

 Izango da negar ori!