Itsas-gizonen kanta Ama Brijiña Iziar-koari
Echegaray, Karmelo
Andutz-mendiyan dizdiz egiten
Dezun eguzki argiya;
Zeru ta lurrak apaindurikan
Dauzkatzun lore churiya;
Pekatariyen laguntzallea,
Graziyen iturgarbiya,
Ugarotarren zuzendariya,
Mindunentzako poztiya...
Itsas-gizonak, dabillenean
Itsas-aserre beltzean,
Zeñ biyotzetik, deitzen dizun
¡Ama maitea! nekean;
Zure laguntzak zabaldutzen du
Poza bere biyotzean;.
Argitasuna lausoturikan
Daukan adimen tristean.
Zu zera bere miñ guztiyentzat
Sendagarririk piñena;
Berak dituen laño beltzentzat
Argitasunik onena:
Zuk gozatutzen dezu, naiz izan
Tristetasunik miñena
Nai izan berak duen larriya
Izan liteken geiyena.
Zuk, Euskalduna, zure mantuan
Gordetzen dezu maitaro;
Bere bizitza, zoriondutzen
Dezu, Mariya, gozoro;
Zuk uzten dezu, len illan zegoen
Adimentua dizdiro;
Len zikindurik zegoen biyotza
Elurra beziñ garbiro.
¡Zer argitasun miresgarriya
Zabaldutzen dan Andutztik!
Itsastarra da berak salbatzen
Gau-itzal beltzen artetik;
Berak darama portura, gozo
Bide zuzena markarik;
Berak kayera, bela churiyak
Artekaizeaz puzturik.
¡Zeñ ederra dan zure laguntza,
Jaunaren Ama maitea!
¡Nola biyotza duen lagatzen
Gozotasunez betea!
Bera badator, laster dijoa
Gugandik iges nekea,
Nola dijoan, egun sentiyan
Gaueko laño tristea.
Ez da zuk kentzen ez dezun miñik
Zuk ez dakartzun gozorik;
Zuk lagundu-ta, biyotz oztua
Gelditutzen da suturik,
Griñ okerrakin nastutakoa,
Bildots bat beziñ otsanik,
Jausbetiturik arkitzen dana,
Burniya beziñ aldunik.
¿Nola zuregan ez gera, bada,
Joango baturik, Mariya,
Gurteskatzera chit bear degun
Zeruko laguntz eztiya?...
Jakiñik, Ama, zuk dakizula
Paketzen ekaitz sutiya,
Zugana gatoz billatutzera
Gure penetan pozkaiya.
Ekaitz gogorra datorrenean
Ondatu nairik ontziyak,
Andatz aldera ¡bai! biurtuko
Dirade gure begiyak:
Andik, ederrik, zabaldutzen dan
Egun sentizko argiyak,
Kenduko ditu gure gañetik
Illuntzen duten odeiyak.
¡O zonbat aldiz, Ama, salbatzen
Dezun itsastar gaisoa,
Zuregan berak biurtutzean
Maitetasunez, gogoa!
¿Nola guk, bada, gaur ez biurtu
Zuregan biyotz osoa,
Zeru ta lureen Erregiñ eder,
Gozo guztiyen gozoa?
¿Nola gintezke, gabiltzanean
Itsasoagaz gudatzen,
Geldi nagusi, ez bazenduke
Zuk maitakiro laguntzen?...
¿Nola, gau beltzak dituenean
Illuntasunak zabaltzen,
Itsas-garrean ibill gintezke,
Ez bagaituzu zuzentzen?...
Alper-alperrik itsaso beltzak,
Aserre biziz beterik,
Ontzi gureak zeatu naiyan,
Orro-egingo du gogorrik.
Zu bazerade gure laguntzat,
Iñon ez degu bildurrik,
Dakigulako zuk dituzula
Bagak utzitzen umillik.
¡O zenbat, ustez urikalduak
Salbatzen diran zugatik,
Biyotz-biyotzez, irazekirik,
Otoitz samur bat egiñik!
¡Otoitz donea! Lore likurta
Dijoan eran goiturik,
Irichitzen du barkaziyoa,
Jaunaren Ama mugirik.
Gauza guztiyak, Ama Birjiña,
Dijoaz beren amaira;
Baso tartean jayo t' azi dan
Basaunzachoa mendira;
Mur-mur egiñaz errekachoa
Pizkor ta pizkor ibaira;
Eta lurretik, otoitza beti
Zerura, bere kabira.
Otoitzarentzat ez da lañorik,
Ez odei pilla trinkorik;
Ez aize gogor borchazkorikan
Ez ola ekaitz aldunik:
Uso bat nola dijoan egaan,
Gora ta gora lurretik,
Ala dijoa Zeru goiyera
Laño, t' odeiyak pasarik.
Ala dijoa; t' andik ekartzen
Du zoriona lurrera,
Poz-atsegiña, gozotasuna,
Gizonen biyotz tristera;
Ekar dezala, bada, gaur ere
Graziya biyotz gurera,
Joan gaitezen egun batean
Jaunaren egoitz goiyera.