Negu-aurrean
Jautarkol
Ixil ixillik dago mendia,
illotzik bezela....
Ego-aldetik murmurka dator
aizetxo epela....
Osto bat ere ez, kabi bat ere ez
zugaitz adarretan....
Txori bat ere ez kantari
beko errekatxoetan.
Euzki epelak ia uxatu du
goizeko laņoa:
zugaitzetatik dario oraindik
goiz-lanbro-malkoa....
Osto ori, igarrak, negarrez dabiltz
batetik bestera,
aterpetxo bat arkitu nairik,
eskaleen antzera.
Ixillik daude mendi-bideak,
illotzik bezela....
Dilin-din-dalan artaldetxoa
atzetik duela,
oraintxe dator artzai-mutilla
txistuka mendira,
ta bide zarrok bizitz-dardaraz
dardaratu dira.
Mendia ere bizitz-dirdiraz
jantzi da unetxoan...
Bide ta mendi, ixillak gero
ar ditu altzoan.
Bakartasuna, pake ta ixilla
soro-zelaietan: tristura-kutsu ezin ezan bat
dir-diz belarretan....
Euzkiak berak tristura-izpiaz
alaitzen du aurra...
Goruntz dario bizi naiaren
irrintzi murmurra.
Ta belauniko goruntz jasorik
billutsik besoak,
ixil-ixillik otoitz-luzean
dirudi besoak...!
