Oihan

Kine Kirama Fall

 Goiz hartan

 nere begiak ireki orduko

 alferkeria urrun haizatuz

 joan nintzen naturarengana

 ene miserien kondatzera.

 Nere begiek

 tristuraz login bazuten

 nere bihotzak dolorez

 hari ematen natzaio

 liburu zabalduaren eran,

 harentzat misteriorik gabe nago

 haren delikadeza

 arrosaren parekoa baita.

 Lurra zilatu, airea miazkatuz

 arima itzaitzen zidaten uhin beltzek

 espazioa irensten dute,

 libre eta garbi nago

 belarrak ikara erazten zituen

 urratsak ezagutzean

 instantearen gostura

 joaten uzten naiz.

 Oi oihana!

 Oi natura!

 etorria nintzen zurekin luzeki hitzegiteko,

 baina nere arimako hitzek

 arrosen erorketa baizik ez dute aipatzen.