Gaueko atseginak

Pavese

 Haizea biluziena den momentuan gu ere

 gaua hatsartzeko gelditzen gara: karrikak

 haizez hoztuak dira, usainak eroriak;

 dilindan dauden argiei altxatzen dira sudurrak.

 Gure itzultzearen beha dagoken etxe bat daukagu

 denek; lotan ilunean emakume batek itxoiten gaitu

 gelako usainak astunak dira. Lotan eta hatsartzen

 ari den emazteak ez du haizea ezagutzen; haren gorpuaren

 berotasuna, gutan murmurioka dabilan odolaren beroa da.

 Gauari irekiak diren karrika sakonetik datorren

 haize horrek garbitzen gaitu; dilindan dauden argiak eta

 gure sudur gogortuak borrokan ari dira larrutsik. Usain

 bakoitza orroitzapen bat da. Ilunean, urrunetik jeiki da

 hiria lehertzen duen haizea, mendixketan zehar jautsiz,

 eta pentzeetan, eguzkipean bero den belardian barna, eta

 omorez beltza dagoen lurrean barna. Guretzat orroitzapena

 usain kiretsa da, bere leizeen hatsa neguan azaltzen duen

 lur zaurituaren gozotasunik gabeko usaina. Usainak beltzean

 itzali dira, eta hirian, xoilik, haizea dator gugana.

 Gaur, lotan dagoen emaztearen ondora joango gara, eta gure

 behatz hormatuek haren gorputza xerkatuko dute, berotasunak

 odola inarrosiko digu, omorez beltza den lurraren berotasunak

 hats biziak.

 Hura ere eguzkiz hantua

 Hura ere eguzkiz hantua da, eta bere biluztasunean, orain,

 egunaz desagertzen eta lur gostua duen bizitzarik

 gozoena erakusten du.