Kastua tüpü

Itxaro Borda

 Bertso berri batzuek noa kantatzera

 bihotza alegera solas plantatzera,

 zazpi urtez nerekin egon da atzera

 orain joan dadila porru panatzera

 Herriko pesta batez nuen ezagutu

 (ardo gorri gehiago otoi emaguzu)

 kolpo hura edanik usu naiz damutu

 geroa mintzo bada, neretzat da mutu

 Urtean behin ginen bi biak ikusten,

 katilua ginuen elgarrekin husten

 ordea herdoildurak markak ditu uzten

 zakil eta aluak direla lanpusten!

 Pentsamazu Katixa, hau bitza dela

 zer nahi gerta ere, iduri igela,

 zazpi urte hauetan berari fidela

 nehor hunkitu gabe gelditu naizela!

 Denbora joana zaut oi ze negarretan,

 hari amets egiten ohe meharretan,

 edo nihaur goxatzen ordu zeharretan

 trankil etzanik urak busti belarretan!

 Alafede Katixa karkuletan nago

 zahartuago eta gaur abiltzenago

 atxiki nahi banau beti hurbilago

 etorri beharko du segur ardurago!

 Fini dira neretzat, akabo xangrinak

 fini ere haiduru egoiteko grinak,

 auzo xarmantarekin termine ezinak

 bideak zila bitza gure atseginak!

 Bertsutan ariz dela bertsutan ikasten

 apezek asko dute hortan irabazten,

 bertsolari gazteak hitz ederrez hazten

 segi bezate beraz, bertsoa ikazten...

 Aritzen naiz bertsutan herriko zokoan

 gauak dituen irri negarren zozoan

 gizon batek uzten nau, beste bat gogoan

 daukat eta aintzina egunen mokoan!