Oraino mila solas inutil

Itxaro Borda

 Ez dut nehor triste ikusi nahi

 nere inguruan: ni naiz mundu zirkotu

 hontako jostari soberakina,

 sudurgorri borrobilaz eta

 arpegi orlegiz koloratuaz

 pista ondartsuaren itzulia dagit,

 zuen gogoen bide dorpeetan

 ez dezazuen penarik haz.

 Mila solas inutil behar ditut

 bospasei hitzen errankor pizuegia

 itotzeko,

 irriaren karkarak behar ditut

 negar saminen gazitasun handiegia

 moteltzeko,

 debaldearen arintasuna bebar dut

 hul

 hurbilegitik hunkitzen nauen

 bizitzaren latza ahanzteko.

 Mila eta bi solas inutil oraino.

 Ixiltzen ba naiz

 hutsaren leizeak

 iretsiko nauke,

 eta

 nere hezur herbailak

 erreko ditu uztailak.

 Ni, haur naizen bezala, agertzen naiz

 euri uharren xorta iheslariak

 esku ahurretan atxikitzeko,

 haize hotz azkarregien bufadak

 mokanes brodatuetan kartzelatzeko,

 edo doan denboraren hatz zimurtuak

 kopetetarik kentzeko,

 bilo xuriak belzteko.

 Baina ez dut astirik aski

 nihaur naizen bezala agertzeko...

 Iraganen dira lertsunak zeru grisetan

 neguko izotz nagiak hegaletan ekarriz,

 pasatuko dira blintxak

 guk ez baitugu askatasunetik pasatuko,

 gu ez baigara tabernan zorionaz afalduko,

 zuzen ez baitakigu zer den askatasuna

 zer den zoriona.

 Nihaur naizen bezala agertzen saiatzeko

 behar bada ez du balio,

 kateak haustea kario

 baita, hona beraz

 mila eta zazpi solas inutil.

 Oraino...