Helas

Itxaro Borda

 Arima kartzelatuz lurrezko eltzetan

 Galdu nintzen solasen bidexka beltzetan

 Ixildu nahian bihotzeko mina.

 Ibili naiz herrian sarraskiak gordez.

 Irria erakutsiz negarraren ordez.

 Gozatu, beharrez ahoko samina.

 Ez dut ikusi ura itsasora husten;

 ibaiak bere zilo bekaiztia uzten

 Ekiak begiak zizkidan zerratu;

 Senditu dut ordea zorion beroa

 Indarrez segurtatu azkarren geroa

 Ondotik pasatzen nintzen lerratu...

 Helas, banintz ibili haien urratsetan

 Ez nindaike egonen mendien hatsetan

 Beleak asetzen eta bakarrikan,

 Hastean alta nuen eskuetan giltza

 Baina ateak hautsiz debalde,gabiltza

 Iretsiko dugun saldari harrikan...

 Nere barneko mugak moztu ditut denak,

 Kendu maitasunak sor zitzazkeen penak,

 Jabaldu ikara bizian nuena,

 Haragia barnean, harria kanpoan

 Aterberikan gabe beha nola doan

 Etxea beldurrez errea duena!

 Erranen dute berriz naizela zoroa

 Ez baitute entzunen hutsaren orroa

 Arrazoi dutela sinesten dut araiz,

 Inutil banabila arkaitzen artetik

 "Bizi naiz" oihukatuz erraien partetik

 Ttipiki badakit; baina bizitzen naiz!