Zail dira usantzak

Borda, Itxaro

 Mattin, ez zaituztete, Xalbador zena

 bezainbat ohoratu. Urepeleko artzainaz min-

 tzatzean baizik ez dira zutaz gogoratzen...

 Egiaz, ehorzketa ederrak, hunkigarriak egin

 zizkizueten, baina geroztik arras gutik molda-

 tu dizkizu bertsoak zure auspez. Artikuluak

 ere herri-hurriak agertu ziren; gertakariaren

 inguruan zabiltzanetarik bazter: ezer...

 Eta ni, berdin ixildu naiz... Zure orroitzapena

 bera nere hitz soberakinez ilundu beldurrez...

 Mattin zu zinen Xalbador zen tesisa-

 ren antitesisa.

 Zioten hura poeta zela, ata hala zita-

 keen; nik diot gaurgoitik zu zinela egiazko

 bertsolaria. Paper xuri errezetan baino, Hitza

 ahozkatu nahiago baitzinuen. Ni ere, Mattin,

 zorigaitzez lumadun horiek enganatu naute...

 Bazinakien hitz bakoitzaren musika

 fisiologikoa, haren neurri bakuna; bazinakien

 mainkuka zabilkeela eta batzutan zango mila

 behar zituela, berme zutik egoiteko. Ikasi zi-

 nuen pikoka, pikatzen, erdizka bat ebatsi on-

 doan pika egiten. Bai, eta hau asko da!

 Gure mendeko hitz jario epel debal-

 dean, Hitza aire minka batez zuhurtu, berpiz-

 tu duzu... Hitza jadanik emendatzen baitau-

 kute huts sakon nagiaren itzaltzeko. Ez ote

 zinen hutsaren beldur ?

 Herri serioegi hontako larretan, ironia-

 ren sorbatza zorrozturik erabili zinuen. Irriak,

 gaiak bestelakatzen ditu, erlatibizatzen hein

 batean. Xalbadorren atsoluto beharra, gure

 arauaz trenkatzen zinuen Mattin...

 Arren Mattin zure arpegiaren beroa

 gogoan hitz alfer gehiegi idatzirik, eta herri

 honen latza edanaren zorabian hiltzeko, baso

 bat ardo gozo hartuko dut.

 Zail dira usantzak ahanzten...