Ume ta loretxoa
Jautarkol
Loretxo bat bein ikusi nuan
elurtartean basoan:
burua makur, otzez dardaraz
errukigarri zegoan.
Artuta nere asnaz beroaz
berotu nuan gaxoa,
eta neguko loretegian
eman nion lur gozoa.
Goiz-goizetikan joan oi-nintzan
loretxo ura zaintzera,
ardiak bildots jaioberria
zaindu oi-duan antzera.
Beste loretxo anai artean
azi zan mardul ta alaya
ta inguruetan zabaldu zuan
bere edertasun ta usaya.
Udan euzkiak musuka sortu
zituan lore guziak,
mendi-zelaitan izoztu zitun
bat-batez negu gorriak.
Baņan ez nere loretegian
sartu negu-buru zuri,
ta uda-berrian bezelaxe an
lorak usaitsu ta guri.
Gero neonek baratz-lurrera
banaka aldatu nituan
ta tira neonek eman oi-nien
euzkia sartu-orduan.
Uda-berriko eguzkiaren
musu maitetsu-beroaz
edertu ziran eta baratza
bete zan usai gozoaz.
T'elurtartean basoan nik beiņ
jaso nuan lore erkiņa
izan zan gero nere baratzan
lore danen erregiņa...
Udara jun da gure artetik,
igesi doaz txoriak,
nere baratzan izoztu dira
lore eder ayek guziak.
Baņa, neguko loretokiko
loretxo ayei, begira:
loretxu oyek, lore eder ayen
seme-alabatxuk dira.
Ez deritzazu, amaika umentzan
ŦGazte-Elkarteaŧ izan dela
elur-tarteko lorearentzat
loretegia bezela...?
