Ume batek zeruko bere amari
Jautarkol
Ama, zer dala-ta ote daude igartuak
ainbeste gogoz nik bildutako loreak,
nik bildutako loreak?
Oiek al dira, bada, pozkiro nik atzo
or jarritako lore liraiņak, Amatxo,
lore liraiņak, Amatxo?
A! Zenbat aldiz egunabarran alaiki
oiek biltzen naiz nere baratzan ibilli
oiek biltzen naiz ibilli!
Eta bai pozez nintzala, Ama, etxeratzen,
Zutzat zirala sortatxo aiek pentsatzen!
Zutzat zirala pentsatzen!
Ama, zergatik ba, ote daude igartuak
alako gogoz nik bildutako loreak?
Zergatik daude igartuak?
Olaxe nion nere artean
nere loretxo liraņak
Zure alboan Ama, ikusirik
orririk gabe ta igarrak.
Ta bat-batean aingerutxo bat
nere aintziņan jarririk,
begi maitetsu, Zeru-irribarrez
auxe esan zidan xamurki:
"Iņoiz igarten ez diran lore
liraiņ-ederrak nai-ituzu?
Ara, ba, ugari zure biotzan
sortzen ta aunditzen zaizkitzu."
Zeruratu zan aingerutxoa,
eta ordutik Zuretzat
miņaren miņaz atera ditut
biotz-barrundik, banaka.
Begira itzazu... Oraindik ere
odola dariotela...
Kapitu zaitez nere uskeriaz
ta artu izkidazu, bada, Ama.
