Udazken-eresia
Jauregi, Luis
Ixil-ixilik dago basoa,
illotzik bezela...
Ego-aldetik murmurka dator
aizetxo epela...
Osto bat ere ez, kabi bat ere ez
zugaitz-adarretan...
Txori bat ere ez kantari beko
errekatxoetan.
Euzki epelak ia uxatu du
goizeko laņoa...
Zugaitzetatik dario oraindik
goiz-lanbro-malkoa...
Osto ori-igarrak negarrez dabiltz
batetik bestera,
aterpetxo bat arkitu nairik,
eskalen antzera.
Udaberriai bizitza alaia
darion bezala,
udarazkenak berekin dakar
eriotz-itzala.
Il-antza dauka, ez dago illotzik
benetan mendia:
bere erraietan gordeta dauka
bizitza-iturra.
Eriotzaren sabel ustelan
bizitza antxe dago:
betiko bizi al izateko
il bear lenago.
Zorioneko Fedea, bizi
nere biotzean:
zu gabe ¨zerk ni poztu nezake
eriotz-aurrean?
Argia zera ta itxaropena
da zure laguna.
Itxaropenik gabe bizitza
bai bizitza iluna!...
Euzkirik gabe, laņo tartean
dagoan basoa,
leize-zuloan negarrez dagon
umezurtz gaxoa.
Sasi jankintzaz arrotutuko
jakintsu gaiztoak
gure artean ere ba-dabiltz
zabalik besoak.
Euskal-Erria, ez artu oien
laztan gezurtia,
bestela zugan agortuko da
bizitza-iturra...
Ixil-ixilik dago basoa,
illotzik bezela...
Dilin-din-dalan artaldetxoa
atzetik duela,
artzar-mutilla txistuka dator
alaiki mendira...
Euskaldun onak oraindik ere
benetan ba-dira.
Udazkenaren ondoren Euskal-
udaraberria
¨ez ote digu jaunak emango?...
¨Ametsa... guzia...?
Auzpez jarrita jaunarengana
jasorik besoak,
ixil-ixilik otoitz luzean
dirudi besoak.
