Udaberria
Jauregi, L.
Negu-lozorrotik
esnatu da lurra:
mendi-egaletan
urtu da elurra,
Jolasean dabiltz
bildotsak soroan:
asi da kukua
kantari basoan.
Otza ba-dijoa
etxetik igesi:
piztu dira udare,
sagar ta gerezi.
Beste lurraldetik
eldu da txoria:
lorez eta abestiz
josi da mendia.
Lanean soroan
kantari gazteak:
eguzkitan alai,
amona-agureak.
Baserri-aurrean
jolas dagi aurrak:
pozez zaunga dagi
alboan zakurrak.
Bizitzak musuka
piztu du lur illa:
Maitaleak, poztu...!
eldu da Orrila.
Udaberria, udaberria,
ama emakoi kutuna!
Ixuri gugan zure bularren
esne sendakor leguna.
Mendi-gaņetik ikusi zaitut
etortzen gure artera,
usai gozozko janzki zuriaz,
eregiņ baten antzera.
Zelaitik-zelai ibili zera
loraz jositzen zelaia,
ta ibar ta mendi, nun-nai zabaltzen
zure janzkien usaia.
Zure etorrera nabaitu dute
seaskatxotan aurtxoak,
ta sotondoan otzez dardaraz
zeuden agure ta atsoak.
Zure etorreraz, kabia-eiteko
txoriak alkartu dira:
agurka zuri, txaloka daude
gazteak zuri begira.
Agur eta agur, udaberria,
ongi etorri gugana:
ez, arren, guri ukatu gaurtik
zure musu ta laztana.
Ixuri gugan-zure erraietan
dakartzun emaitz bizia;
izan zu gure sukaldetako
zorionezko euzkia.
Izan-aurtxoen zoragarria.
agureentzat, bizitza.
gazteentzako, maitasunezko
ilargiaren dirditsa.
Zure besarkaz berotu, arren,
gure Erriaren biotza:
urtu, oraindik bular-gaņean
ai! daukan neguko izotza.
