Pekatu zelaitik

Jauregi, Koldobika

 Yesus, pekatu-zelaitik

 zauriz t'odolez yosirik,

 ba-nator berriz Zugana,

 Yaun errukior laztana.

 Lore politak usaitzen,

 mitxirrikak gora uxatzen,

 masusta beltzak yan ta yan,

 nenbilen alai yolasan.

 Belartzan ixil sugeak,

 egan miru ta beleak...

 Zauriz yosita azkenetan

 utzi niñuten belartzan.

 Zutzaz oroituaz ordun

 biotzez dei-egin nizun

 t' entzun nun Zure txistua,

 Zure maitasun-oiua.

 Aldendu ziran sugeak

 ta iges yun miru-beleak.

 Nekez yeiki, ta errenka

 abiatu, Zuri deika.

 Txistu ta txistu Zu berriz,

 nun zeunden adieraziz.

 Emen naukazu negarrez,

 sutan damutasun garrez.

 Sendagile biozbera,

 Maitale errukitsu zera...

 Ez, ba, asarretu... Barkatu...

 Nere zauriok sendatu.

 Ergela naiz, kaxkariña...

 Ez naiz maite-musu diña.

 Aur biurri ezikaitza

 mezi det Zure esku latza.

 Senar maitale antzera,

 nekin gaur-arte izan zera

 laztan gozoz t'ezti-musuz

 nere biotza urrumatuz.

 Nik, Zugandik iges alai...

 Zu, berriz, beti nere zai.

 Nolaz nauzu ainbat maite?

 Ain gaiztoa ni, noiz arte?

 Beiñe ez nedin Zugandik yun,

 nedin Zure maite kutun,

 Zure gurutzean lotu

 nazazu gaur estu-estu.