Oroigai aztu-eziña

Jautarkol

 Anota'ko erritxoan,

 alai ta tente muñoan,

 Ateaga basetxea,

 oroigai zarrez betea.

 Ezta jauregi, gaztelu,

 ala aberats bizileku,

 bai kristau-etxe langille,

 ate-zabal maitatzalle.

 Urteak etorri ta juan,

 bizirik daukat barruan,

 oroigai aztu-eziña,

 maite-irudi atsegiña.

 Jaun onak nere bidean

 -bizitza-gau illunean-

 piztu zun izan argia,

 Ateaga baserria.

 Izerditan, estu larri,

 aterpe baten egarri,

 itxaropenez betea,

 jo nuan bere atea.

 Etxeko jaun eta andreak,

 -maitez, errukiz beteak-

 semetxo baten antzean

 sartu niñuten etxean.

 Ateaga, zabal, maite,

 nolaz aztu nik il-arte...?

 Ua atseden, babes toki,

 itzal gozo, ma le-kabi...!

 Aiek egun, egun aundi,

 zortzi egun maitagarri

 oroi maitez igurtziak,

 baiña, bildurrez josiak!

 Urbil, sua ta ekaitza,

 -asarre-gorroto gaitza-

 nere kaia ta aterpen,

 Ateaga basetxea.

 Nere oroigai kutuna,

 aztu ezin dan laguna...!

 Bertsoz jantzia pakean,

 bizi adi milla urtean...

 euskera bizi artean...