Mendiko artzaia
Jauregi, Koldobika
Artzai gaxoa
Mendi-tontorrean, maitasun-su garrez
aituz dijoa!
txabola zara
elurrez josi da ta itzali ez, bere
biotz-txingarra!.
Mendian alai
bi artzaitxu gazte bizi ziran gogor
ekiņaz lanai,
txabolbatean
tal-esne bat biok, anaiak lez jaten
bildots-artean.
Gaztaiņ-aroan
arratsalde batean sua egin dute
txabol-alboan
eurrez; elurra
ari dala ta; iges doan otsoari
zaunka zakurra.
¨Zergatik baņo
gaur bestetan legez abes ez dagite
nekatzeraņo?
Iņoiz ez ainbait
ardi eta arkume erail ote-ditu
otsoak nunbait?
Ez, ezta axuri
aul baten odolik ere pizti txarrak
ez du-ta ixuri.
Bat dago miņez
maitetasun-miņez, bestea itun berriz
itun bai ziņez!.
Miņez ta iņolaz
ezin gizaxoa-ezertxok sendatu:
bere txabolaz
aspertu dala
esan du azkenez ta menditik bera
bai-dijuala.
Artzai gaztea!
¨Bai ote dakik, ba, zer dan artzaiantzat
txabola uztea?
Bere kabiko
berotxoa utzita txori gaztetxoa
¨nola biziko?
Anaiangana
txabola aunetara eldu zan bein baten
Miren laztana.
A neskatilla!
Bai ziņez sorginak lilluratu gero
gure mutilla!
Berak bidean
bildutako lorak eman artzaiari
sorta batean!
berak ekarri
iturritik ura ta arentzat taloak
erretzen jarri.
Ura artsaldea!
Mendi-tontorreko bi artzaien poza
ta naigabea!
Egiz anaiak
izango zirala biok, uste nunbait
gure artzaiok!
Baņa sorgiņak
Arzai-bioizera bota ikatz biziak
t'ezpal ariņak
eta jolasez
piztu ta bizkortu txingar bizi ura
bere arnasez.
Ta gero alai
jun etxera utzi-ta mendian mutilla
bere eskuan zai
ta gezurti!
beste bati eman artzaiarentzat zan
esku zuria.
Ator euria!
itzali gaurgero gure aitzaiaren
txingar bizia.
Aize egal gorri!
orruka geiago ez sua indartzera
arren, etorri.
