Loreti

Jauregi, Luis

 Lokatz zikiñez josirik zegon bidetik

 zikindu gabe nai zun igaro Loreti'k.

 Lokatz-gañean an-or arriak ba dira,

 «noan poliki lokatz ta arriai begira»

 esan, ta arturik bere eskuetan makilla,

 abiatu zan zoriontasunan bila

 Amets gezurra... ­Zeru bidea, ai! utzita

 noruntz dijoa zerutar uso polita...!

 Egak izan-ta ¨zergatik egan ez egin?

 Lokatz Lide au ¨noletan zaio atsegin?

 Ator gugana...! entzuten nun bide-ertzetik.

 Ator...! zioten-bideko lokatz-tartetik.

 Erantzun gabe, alde egin nuan mendira,

 ta antxe egon nintzan pozez Zerurontz begira.

 An ere laister jakin genduan berria:

 «Etxean dago Loreti loiez josia.»

 Ara menditik orduan nere biotzak

 zuzendu zizkan itz ezti baña zorrotzak:

 Agur, ene ilobatxo

 Loreti maite;

 ziñez zoriontsua

 beti izan zaite.

 Zorionik -diozu-

 emen ez dago:

 ez unan, ai! esaten

 ori lenago.

 Zorionik ez zegon

 lokatz-bidean.

 ¨Ba-dakin nun zegonan?

 An, gurutzean.

 Jaunak agertu zigun

 egi, bide orretan.

 ez munduak uste dun

 atsegiñetan.

 Ire burua ukatu

 ta gurutza artu.

 Jesus'ekin piztu ta

 Zeruan sartu.

 ¨Zoriontsu izan nai den...?

 Orra bidea:

 beste biderik ez den,

 ene maitea.

 Egizko Zoriona

 an, Goiko ura...

 Ene ilobatxu ona;

 ene Loreti,

 gaurtik Zerura

 begira beti.