Lo gabe!
Jauregi, Koldobika
Lo-dagi aurrak bere seaska beroan,
lo artzaitxoak bere txabola zarrean,
lo-dagi jaunak bere jaun-etxe erosoan,
bidaztiak lo-dagi bide-bazterrean...
ta ni lo-gabe nire oe biguņean!
Lo-dagi mur-mur dagila itxasu otzanak,
lo egaztiak amaren ego-azpian,
lo-dagi baņo beltzez-estalita aranak,
lore usaitsuak lo-dagi loretegian...
ta ni lo-gabe emen nire oe gurian!
Ator, lo ezti ori, nire begieta,
ator maitekor ire besarka eztiaz
laztan nazaken oraindik gaua dek-eta.
Ire altzoan eguzkiak bere izpiaz
esna nazala goizean bizmen berriaz.
Ire musua bai-lezaiokek ukatu
gau-eztiraņo dantza ta jolas bizian
ibilli danai, naiz ta negarrez eskatu
ire laztan bat. Utzi zak bere oyian
bere barrengo kezkaz burruka gorrian.
Ez, baņon, iņoiz ukatu ire laztana
eguna lan ta neketan igaro-ostean
bere begiak gauan atsege iregana
zuzentzen ditun gaxoai. Arrats luzean
ba, ¨utziko-ote nauk logabe nire oean?
Ator egaka ba, nire oe albora
etorri oi-dan bezela gotuts Goikoa
negarrez dagon aurraren seaskatxora.
Ator edatu nire gain gaur ire egoa
ta amak aurrari lez eman niri pa beroa.
Bai-lezake egin negar eskale gaxoak
aterik ate dabillenean eskean.
¨Ez al-da baņa, benetan zoruna loak
ganbara zarran edo bide bazterrean
bere besotan gozoki artzen dunean?
A ugatik bere kabira txoritxoa lez,
ta amaren bular eztira legez aurtxoa
ire altzora etorri oi-dek negarrez
iņun arkitu ezin lezaken beroa
an arki-nairik, eskale umezurtz gaxoa
Eriotz antzoi! Eu aiz gizon-atsedena
eriotza dan lez onarentzat emaitza.
Ator, emaikek ire besotan kemena,
egunez jasan dezantzat giza-ekaitza.
Ator, ez izan nirekin ain biotz-gaitza.
Lo-dagi aurrak bere seaska beroan,
lo artzaitxoak bere txabola zarrean,
lo-dagi jaunak bere jaun-etxe erosoan,
bidaztiak lo-dagi bide-bazterrean...
ta ni lo-gabe nire oe biguņean!
Lo-dagi mur-mur dagila itxasu otzanak
lo egaztiak amaren ego-azpian,
lo-dagi baņo beltzez estalita aranak
lore usaitsuak lo-dagi loretegian...
ta utziko ote-nauk logabe oe gurian!
