Gustavo Adolfo Becquer'ri
Jauregi, Luis
Eguzkiraņo egan-eiteko ega sendoaz,
etorri ziņan lurrera,
mendi-buruko arkaitz-gaņean kabia daukan
arranoaren antzera.
Baņan, ai! goian egan-ein baņo, naigo izan zendun
lorez-lore ementxe beran,
loretegian loretik-lore an-or dabilen
mitxirrika baten eran.
Argatik zure bertsoak, Becquer, mitxirrikaren
egoen antzeko dira:
polit-ariņak, baņan, ai! autsa, mitxirrikaren
ego-autsaren dirdira.
Baņan ez dute zure bertsoak biotza usteltzen
Campoamor'en antzera:
zure bertsoak, loreak dira, ta arenak berriz,
lore-tarteko sugera.
Zoritxarraren beazun-miņa edan zenduan
maitasunaren besotan:
ta zure miņa, zure negarrak, biotz osoa
irauli zendun bertsotan.
Ta zure egoak, ego ariņak, erre zenitun
maitasunaren garretan,
t'egan-eiteko kemenik ez-ta, erori ziņan
bideko lokatz-tartetan.
Antxen negarrez egin zenitun oraindik ere
negarrez dauden bertsoak:
argatik ainbat atsegin zaizkit, ta irakurtzean
ixurtzen ditut malkoak.
Bide zuzena galduta askotan ibili ziņan
zorionaren usmoan,
baņan ez zendun zorionaren asnas gozorik
nabaitu zure ondoan...
Goiko Jaun onak orain eukiko al-zaitu, Becquer,
zorionaren kolkoan...!
