Gurutzearen oñetan

Jauregi, Luis

 Nere gau ilunetan izar eztikorra,

 bakardanean nere aizkide jatorra,

 bizitzaren iturri agortzen ez dana,

 maitasun-illargia, gurutze laztana.

 Arrokeriz nijoan ta ametsez betea,

 itsuaren antzera, galduta bidea,

 griñak amorraturik zaungaka barruan,

 legorra, galtzuztarren antzekoa, auan.

 Orrelaxe nebillen naigabez ta larri,

 zorion-iturriko uraren egarri.

 Baña nere bidean, eguzkitan udan

 ia illean negola, topatu ziñudan.

 Geroztik egarririk ez daukat auan,

 griñak loturik dauzkat ixillik barruan,

 zure oñetan daurkit zorion-eztia,

 ortxe nere zaurien sendagai bizia.

 Ortxen ixuri oi det oben-beazuna,

 t'egiten nazu zure anai ta kutuna.

 Orain ba-dakit nundik natorren ta nora

 jo bear dedan negar-erri-betik-gora

 Nere biotz aularen babosa ta kaia,

 nere itxaropenaren pozezko sustraia,

 ortxen edaten zure odol-tantotxoak

 bizi ta il nai du zure loretxo gaxoak.