Gaueko otoitza
Jautarkol
Eguzkia sartu zan Aizkorri-ostean,
dirdiz-dagite izarrak kiņuka ortzean,
illargi-izpi sorgiņez jantzi da mendia
ta itzali da ezkil-ots, otoitz-dei eztia.
Baseliza zarraren babes maitetsuan,
lar ta untza darioten lau ormen barruan,
kanposantutxo bat lo, daukat bazterrean,
Ernio aurrez-aurre, Txindoki atzean.
Goruntz-dagi lurraren asnasa-lurriņak,
jolas mur-murka aizetxo epel-atsegiņak.
Bakardadeak artu nau bere altzoan
ta ixiltasuna daukat musuka ondoan.
Noizik-bein urruneko bei-txokor-orruak,
kirkir-kanta txoliņa, ontzaen uluak,
an beko baserriko zakur-zaunga-otsak...
beste otsik ez, eta pakean biotza.
Gaua kantari dago bere eresi ixila,
etorria da otoitz-eske gau-ezkilla
ta gurutzea Uzturre'n ilargi-dirdira
dariola, otoitz-zai dago onuntz begira.
Noan, ba, otoitzaren jauregi-atera
nere eskua luzatuz,eskale-antzera.
Ene biotza, sartu jauregi-barrura
ta aren leyo-zulotik begira Zerura.
ĢIzar oien goi-goyan zauzkadan Jaun ona,
nere begi-eguzki, biotz-zoriona!
Nere guda-zauriok, pitxi ederretan
biurtu bitez laister Zure besoetan.
Urrutitik zakusdan Zeru-Aberria,
nere amets urdiņen ezti-jauregia!
Erbeste illunan dagon gudari gaxoak
agur-dagitzu urduri zabalduz besoak.
Nere ontzia dabil ekaitzen artean,
sartuko al zait zure kai atsegiņean.
Nere gaurko arantza-koru au or goyan
biurtu bekit laister urrezko koroyan.
Itxaropen donea, erbeste eguzkia
negarra poz biurtzen didan goi-argia!
Zure musuz arantzak lore itzultzen dira,
Zukin eriotza da zorion-dirdira.
Zure eskutan il dana, ez dago ilda ziņez,
etzanda lotan dago, lotan atsegiņez,
gurutz-gaņean zaintzen bere lozorroa
kantari antxen ernai zure txoriņoa.
Zuk sortzen dezu nigan poz-iturburua
ta urez josi iturria griņez agortua:
zure asnasik gabe ez da biotzean
lore mardulik sortzen arantzen artean.
Gizona da zu gabe lur-gaņeko osbela
ta ildako iturburuen ixuri inospela
ta atzerri-lur malkarran, galduta bidea
noruntz doan ez dakin itsu eskalea...
Arkaitz-gaņean zutik zauden gurutzea!,
argitu, arren, nere bizitza-bidea.
Zugan artzeko gure naigabe-malkoak
Uzturre'n zakust noski zabalik besoak.
Zure oņetan dauden errien euzkia!
Guzien gaiņ ixuri zorion-eztia.
Izan biotz aularen babesa ta kaya,
gure itxaropenaren pozezko sustraya.
Izan gau illunetan izar eztikorra,
bakardadean gure aiskide jatorra,
bizitzaren iturri agortzen ez dana,
maitasun-illargia, maitale laztana.
Arrokeriz josia ta ametsez betea
itsuaren antzera, galduta bidea
dabilenari, ortik esaiozu nora
jo bear duan negar-erri-betik-gora.
Bizitza-uztarripean naigabez ta larri
zorion-iturriko uraren egarri
dabiltzanentzat, izan ezti-iturburua,
izan beren zaurien sendagai osua...
Sartu da odei-pean illargi betea,
ez dakust Uzturre'ko gurutze donea:
laņoa, uso-odei bat lez, egaka basora
dator beko ibayaren egaletik gora.
Ixil-ixilik lotan dago illen erria...
Laņopean bildurik lo dago mendia...
artxoak bakarrik daude ernai ortzean
gizon lotien ordez otoitza luzean.
