|
Beti zurekin
Jauregi, Koldobika
Jaunoi, entzun det
Zure abotsa,
biotz mingotsa
Zure itz eztiaz
poztu da.
Lenengo zalantzen
illuntasunak,
naikun itunak
nigandik urrun
jun dira.
Nire gogoko
barren argiak.
poz-abestiak
abestu arren!
gaur pozez:
txori-taldeak
zugaitz-gañean
alai goizean
oi dun lez.
Arrunt jun da-ta
arrats ituna
bai-da eguna
etorri-ta alai
nigana.
Txori osoen
poz abestiak
eres guziak
ba-nituzke nik
gaur Jauna...!
Bai det entzun-ta
Zure abotsa,
biotz mingotsa
Zure itz eztiaz
poztu da.
Igarlea tez,
baña, dardaraz
beldur-ikaraz
dezu utzi Zure
jopua.
¨Noletan ba-da,
Zure ondira
elduko dira
gizontxo obendi
zirtzillok?
Naizen argala
ongi dakizu,
bai-dakizkizu
nire gogoko,
min-gaitzak
Baño gaur Zure
adiskidetzat,
Zu-semetzat
Zuk autu nazun
ezkero,
ekatzu, arren!
biotz aundia,
ludi guzia
bere barruan
sartzeko.
Sutu nazazu
Zure su-garreaz
ta Goiko indarrez
nire gogoa
indartu.
Bestela ¨nola
ba, ludi illotza
ene biotza,
esan, euk poztu
ta azkartu.
Nire eskuan be
jarri izkillua
sendo-zindua
ta burni latza
bularran.
Zure gudari
kementsua lez
etsaien kaltez
ekin dezantzat
gudakan.
Nire mingañan
jarri eztia
Zu-biztaldia,
edestutzeko
gozoki
ta Zu-gurutza
nire sorbaldan
Zukin bera dan
latza atzaltzeko
anaiei.
Artzai gaxoen
txabol kaskarrak,
basetxe zarrak
nai ditut Jaunoi!
aurkestu.
ta begitatik
negarrak jausi
estuntzak ausi
eta biotzak
azkatu.
Ibar ta mendiz
gau ta egunez
Goiko Ogi deunez
anai gaxoak
indartzen
ibilli nai det;
nun nai beroa
eta ats gozoa
pozaren pozaz
zabaltzen.
Urtu gura det
biotz-gañera
ta gure etxera
jeisten asi dan
elurra;
Ta arta eskuan
artzai-makilla
ta otso-billa
ibilli mendi
ta arana...
Ta ardiak sartu
arditegian
ta goiz-aldian
larrera berriz
eraman:
ta artu lotan
gaxo dagona,
eta Artzai ona
galdu danantzat
beti izan.
Eta neoni
ez nendin galdu
Zukin gudaldu
Zukin atseden
det gura.
Zure Esku orrek
zaindu nazala
ta aitak bezela
zigortu nire
gorputza.
Ta azkenez, Jaunoi
txadon barruan
Zure aurrean
niretzat be egin
kabi bat.
Antxe ni ere
obenen kaltez
gizonen aldez
Zukin opaldu
nendintzat.
|
