Alarguna!
Jauregi, Koldobika
Atozkit, semetxu, atoz amatxoren
magalera
Zu nire zoruna, ni poz-eztia
zu bai-zera.
Aizea txistuka: leioak aztintzen
kazkabarra:
Otoitz nire biotza... etxean izanik
su ta garra!
Elur ta illunpeak estali du ibarra
ta mendia:
nire biotza da elurretan dagon
illobia.
Auxe bai gau ituna, nire biotz-gauen
irudia!
Egunik ez netzat...! Gudan il zan nire
eguzkia
Guda! Ez dakizu, ene seme zer dan
gudatea.
Ez dakizu zer dan aitatxorik gabe
gelditzea.
Argatik dagizu-par ta poz-irrintzi
jolasean.
Negarrez, gaxo orrek ezautuko dezu
aunditzean.
Seme, ogizuke, ba, jolas, irrintzi, par
bitartean:
egizuke orain zure amatxoren
magalean.
Agian jolasok senda lezateke
nire miña.
Atoz, egizu-par, irrintzi ta jolas
ba, zorgina.
Atozkit nire gau alegeko izartxo
pozgarria:
Aski da alaitzeko, noski, zu-begien
dirdaria.
Atoz, maite ori, estutu nazazu
zure eskuaz:
piztu iya itzali dan nire gar au zure
biotz-suaz.
Bizitza zugandik iges-dijoakit
bereganuntz,
egoak azita, txoriak dagin lez,
dagi goruntz.
Zuk, seme, lotuta eutsiko diozu
bai, lurrean,
ta agian kabia egingoa du zure
biotzean.
Bera jun-ezkeroz, zu alargunaren
poz ta alaia,
maite, zu bakarrik, nire naigabean
eztigaya.
Atoz, atoz, maite... Onela... orain pa
amatxori...
Sutan burnia lez, jarri zait biotza,
gorri-gorri.
Au nire zuruna! Euzkia ageri da
ozkarbian.
Baña ai! ez da urtu oraindik elurra
illobian.
Baña urtuko da: zure begi beltzen
argi-izpiak
laister beren beroz eruazi ere bai
an liliak.
Orduan guzia, seme, izango da autxe
poz ta alaia
Gau itunarik ez eta udaberriko
lore usaia.
Bañan, ene maite, ¨zergatik dagizu
orain negar?
Amatxokin zaude... negarrik ez egin..
egizu-par.
Baña aurtxo gaxoak negar amatxo-
ren magalean,
ta negarrez loak artu zuan bere
egal-pean.
Ta lurrera eldu zanean uda alai
ta gozoa,
kabia utsa zegon... eta umezurtza zan
aur gaxoa.