Inozenten Amen Dolorearen gañean noela

Etcheberri, Juan de

 Inozenten ama onak

 Guztiz ziren arritu,

 soldaduak zirenean

 Betleena urbildu.

 Izi-aldura etorri

 Zitzaien biotzera,

 Nigarra begira, eta

 Ikara gorputzera.

 ¡O aurchoak (erran zuten)

 Zuek bada ain sarri,

 Galdu bear zaituztegu

 Biotzen iragarri?

 Madarika dadillala

 Erodes tiranoa,

 Zeñak anbat altaratzen

 Baitu gure gozoa.

 NOLA BATZUK AURREKIN IESI ABIATU ZIREN.

 Batzuk abiatu ziren

 Aurrekien iesi,

 Laster ordean zituzten

 Burreuek ardietsi.

 Bereala beren armak

 Ateratu zituzten,

 Eta aurchoei leonak

 Legez iauzi zitzaizten.

 Besoak zedutzatela

 Airean alchatuak,

 Amek ekartzen zituzten

 Aitziñera eskuak.

 ¡O burreu kruelak, andre

 Nigartsuek diuste,

 Gure aur gaisoek zuei

 Zer egin darotzue?

 Baldin utsik bada, dituk

 Guztiak gure aldetik,

 Eta ez ezagutzarik

 Eztuten aurretatik.

 Guri iguzkigutzue

 Eriozko kolpeak,

 Eta utz-bizirik gure

 Jaio berri umeak.

 Bañan argatik etziren

 Batere gibelatu,

 Aitzitik eskua zuten

 Aurretara edatu.

 Batak tira; bertzeak tira,

 Ari ziren guduan;

 Soldadua garaitzen da

 Orduan azken buruan,

 Bere arma sartzen dio

 Kruelki gorputzean,

 Eta aur gaisoa uzten

 Edatua lurrean.

 Zaurietatik zekion

 Isurrika odola,

 Iturrian ur garbia

 Chorroetarik nola.