Zutaz oroitzen

Borda, Itxaro

 Udaberrian hortxe

 usoek kabi,

 zenbait lasto ta adar xehe

 mokoz ekarri

 ardura zintzoz!

 Hantxe aita-amek elkarri mintzoz

 nolako festa!

 Une hoietan dena errez da,

 arina zama...

 Zutaz oroitzen ari naiz, AMA.

 Kabia goxo tinka,

 umeak jaio,

 haz daitezen pitinka

 zenbatxo saio

 hain goiz jaikia!

 Lumak ba datoz baina jakia

 zein zaila lortzen!

 Ta denentzako ez bada sortzen

 ttikiei dana...

 Zutaz oroitzen ari naiz, AMA.

 Oi zein arriskugarri

 lehen hegada

 begirunez zaindari

 inor ez bada

 baten ondoan,

 itsumustuka ezin ba joan

 oihanik-oihan.

 Usakumeak zelatan goian

 egazti dama...

 Zutaz oroitzen ari naiz, AMA.

 Usakumeak hega

 astinduz gero

 harat-honat artega

 doa goizero

 norat ez daki:

 oihana, berriz, sakon izaki,

 zenbat enredu!

 Norbaitek bista halare erne du,

 kontu darama...

 Zutaz oroitzen ari naiz, AMA.

 Geroago udaraz

 basoan barna

 kurruma eta algaraz

 nolako xarma

 uso jareak!

 Ezagun ditu zepo-sareak,

 trabarik ez du,

 bere jolasez oi zeinen prestu,

 ona du fama...

 Une hoietan non zinen, AMA?

 Oihan hertsitik gora

 argia gose,

 tontorrez gain kanpora

 bidaia luze

 egun osoko.

 Zenbat atseden ta zenbat joko

 lagunen jiran!

 Pena bakarra horren segiran

 pasa izana...

 Une hoietan non zinen, AMA?

 Eguerdi aldera.

 janez oparo,

 bildots, muxal antzera

 denok abaro

 epelen bila...

 Linburkerira presta dedila

 gazte pertxenta;

 ahopeko hitz xamurren benta

 itzal emana...

 Une hoietan non zinen, AMA?

 Errekatxo itzaletan

 ur bila arratsez,

 mokoan gorgoil eta

 plis-plas hegatsez

 a ze jolasak!

 Kotan jarririk gure gau pasak

 lagun artean!

 Ezin besterk jo bitartean

 hor konpon dana...

 Une hoietan non zinen, AMA?

 Zurea izandu naiz,

 ama maitea;

 aldegin nizun garaiz,

 lasa zaitea

 hemen naukazu.

 Nahiz egin ez dizudan kasu

 hainbat urtetan,

 besterik ez ta, bertso kantetan

 nator zugana:

 bihotz mamitan zaduzkat, AMA!