Mirailen haraindietan

Borda, Itxaro

 1

 Miraila haien haraindietan, itxuren mundu zabala,

 Bi mila aldiz gehitua den memoriaren ahala,

 Gizon bakoitzak neholaz ezin menperatuzko kabala

 Sakona dena, ordea batzuk uste dutena azala...

 2

 Miraila haien argitasunak tirriaturik gabiltza:

 Zer zorigaitza izarbeletan argirikan ez balitza...

 Infinietan aurkitzen bada parada galduen giltza

 Gozamenekin hustuko dugu amets zoroen kalitza!

 3

 Mirailari so nindagolarik hetsi nintuen begiak

 Ez ikusteko erortzer ziren agi nereen egiak...

 Miraila hautsi zen azkenean; oi berinda alegiak!

 Eta geroztik ezagun ditut erhoen baketegiak...

 4

 Herabeturik, arrosen eta zazpi sugen elkartean,

 Loreak entzun ditut handitzen miraila pusken artean.

 Ametista nik pausatu nuen begi ordez bitartean

 Gizonen gauzer itsu nintzela oharturik anartean...

 5

 Konprenitzen dut ez dutala ez sekulan deusik ulertu

 Beste jendeak nola naizela berdin bizitzen izertu.

 Orain banoa bide berotan, beldurra ez da lupertu,

 Miraila pusken begi mindunak hertan beharrez okertu...

 6

 Purruska denak lurrean daude, bihotzak ez du sofritzen:

 Haize hegoen negar auhenek zerua dute gorritzen...

 Nere itxura ez dut ikusten, hutsa ari da loditzen;

 Nola biziko naiz ni gaizoa ez banaute sokorritzen...

 7

 Ezin bestean inguratu dut nere mundua zedarriz

 Hutsaren hotza nahiz mendratu, su itxinduak ekarriz...

 Orroitzapenak opari gisa belar nagian ezarriz

 Eden dut edan ahanztearen iturrietan egarriz...

 8

 Minen errorik ez dator antsiz memoriaren mundura

 Arina baita geroa eta pizua iragan hure...

 Itsas gazia bezain mugikor da haraindietan ura:

 Miraila puskak, puska dagotzi; fini dugu abentura...