Arkitektoa

Betidanik irudimen handiko pertsona izan naiz eta hiriak, nazioak edota munduak imajinatzea gustukoa izan dut. Txikitan adibidez, hondartzan nengoela, hondarrezko gazteluak egitea eta bertako balizko biztanleen bizitzak asmatzea izugarri gogoko nuen; zer egingo ote zuten denbora pasatzeko, zoriontsuak izango ote ziren... Koskortzean, institutu garaian antzeko jokoak nituen. Ikaskideekin ibili beharrean asmatutako hirien planoekin klaseko koadernoak zirriborratzen orduak ematen nituen. Noizean behin planoen etxadiren bat eraitsi, hots, borragomaz paperetik ezabatu, eta bere ordez boulevard zabal bat, edota burnibide bat, geltoki eta guzti, marrazten nuen.


Nire zaletasun edo deskribatutako dena delako hura ez zen heldua egitean desagertu; aitzitik, biziagotu egin zen, batez ere nire dibortzioaren ostean: Txikitatik arkitekto izan nahi izan nuen, baina eskolako kalifikazioek ez ninduten Arkitektura Eskolara joaten utzi, eta gizarte etxe batean administrari moduan lan egitearekin konformatu behar izan nuen. Emazteak hasieran nitaz zerbait handia espero zuen, baina denborak aurrera egin ahala galtzaile hutsa besterik ez nintzela konturatuz joan zen, eta azkenean gure seme bakarraren eskolako heziketa fisikoaren irakaslearekin enroilatu, eta berarekin bizitzera joan zen, haurra aurretik eramanda, baita epaitegian niri ateratako elikatze-pentsio ederra ere. Handik aurrera nire bizitza pikutara joan zen, eta kontsolamendu eta aterpea libretatxo txiki batzuetan bilatzeari ekin nion. Bertan hiri eta herrien planoak –institutuan bezalaxe- marrazten nituen batzutan. Gehienetan, ordea, planeta sistemak gauzatzea nahiago nuen. Lehen beren izarrak, ondoren planeta batzuk, eta gero planeta bakoitzari zegozkion kontinenteak. Bukatzeko, kontinente bakoitzean, eta kolore desberdinekin, nazioak eta estatuak. Batzutan ilargiak ere egiten nizkien gehien gustatzen zitzaizkidan planetei. Horrela gauak eta egunak joaten zitzaizkidan ia konturatu gabe, eta berdin zidan etxean nahiz lanean egoteak. Hurbilen neukan koaderno edo orri solterik –lanean erabilitako inprimakiak barne- hartzen nuen eta zirriborroez betetzen orduak eta orduak ematen nituen.

Egoera honek, jakina, ezin zuen luzaro iraun. Laneko nagusiek “hilabeteko langilea” sekula ez nintzela jakin bazekiten, baina dibortzioaren osteko boladan egindakoak –edo ez egindakoak, hobe esanda- gehiegi ziren, eta azkenik, arrazoi osoz bestaldetik, ni bidaltzea erabaki zuten. Eta nire kaleratzearen egunean hain zuzen, bulegoa garbitzerakoan, dena aurkitu zuten: Fotokopiagailurako ehunka folio eskemez eta formulez beteta, Udalaren inprimaki asko eta asko eguzki-sistemen izenen zerrendekin, eta txarrena; koaderno bat non Xmü23 planetaren bederatzi arraza taldeen deskribapen zehatzak ematen bainituen. Aurkikuntza honek probintziako psikiatrikoko ateak parez pare ireki zizkidan.

Gaur egun ordea, psikiatriko honetan hamaika hilabete igaro ondoren, bertako terapia, pilula, eta batez ere psikiatrari esker, esan dezaket zalantza izpirik gabe erabat sendatuta nagoela. Are gehiago, psikiatraren laguntzaz nire zoramenaren kausa arrazoitu eta ulertzea lortu dut: Pertsona moduan errealizaturik ez sentitzeak ekarri zidan gutxiagotasun-konplexuak –nahi nuen lanbidea ikasi ezinaren ondorioz- nik sortutako munduetan aterpe bilatzera eraman ninduen, mundu horietan jainkoek bezala jokatu nezakeelako, era horretan nire behar psikologikoak bideratzeko pultsio sortzailearen bitartez –ez zentzu artistikoan, baizik eta egile goienaren (jainkoaren) moduan-.

Zorionez, kate obsesibo honekin apurtzeko gauza izan naiz, eta orain kanpoko mundura itzul naitekeelakoan nago. Ilusio handia egiten dit atera, nire bizitza berregin eta, besterik gabe, bizitzeak edozein pertsona normal bezala. Nire pena bakarra da gaixotasunaren garaian sortutako munduak abandonatu behar izatea. Ez dut uste bere kabuz bizirauteko gauza direnik. Bereziki gogoan dut bat, nola zuen izena? A, bai. Lurra. Gogoratzen dut bertako biztanleek denbora osoa ematen zutela elkarren artean hiltzen. Seguruenik hilabete luze hauetan, planeta leherraraziz, Lurra horretan inor bizirik ez geratzea lortuko zuten, horretarako nahikoa teknologia bazuten, behintzat.

Luis Garcia Angulo