Mattias:
   
Oraintxe gurutzatu gara korridorean eta irribarre egin didazu ezpainekin. Begiekin  suediarra izaten jarraitu duzu. Horma bat dago gure artean: 110. eta 111. gelak banatzen dituen horma. Eta Suedian sendoak dira hormak, kanpoko hotzari pasatzen ez uzteko bezain sendoak eta barneko guztiari, hotz ala bero, ihes egiten ez uzteko bezain sendoak ere bai.


Zuhaitzak. Harrituta begiratzen diet zuhaitzei. Badituzte 20 metro edo gehiago gora eta zuzen, zuzen-zuzen doaz zerurantza, bidean eskuinetara edo ezkerretara entretenitu gabe. Ez dute astirik hartzen bidean okertu eta kafetxo bat hartzeko. “Zer moduz? Ondo. Seme-alabak eta? Betiko martxan...”. Ez, ez zaie kafea gustatzen zuhaitz suediarrei. Enbor zuriek gora nahi dute, zuzen gora, eta hain zuzenak izatera nahita ere ezin dute elkar ukitu zuhaitzek... lotsa-edo ematen die elkar ukitzeak eta alboetara hazteak, eta horregatik beti gora, goia beti dagoelako libre inork zapaltzen ez zaituen bitartean.

Eta eskizofreniatik gertu egongo naiz agian, baina kale nagusira erosketak egitera irten eta baso usaina sartu ohi zait sudurzuloetatik. Hori lehenengo, ze gero pinu altuak ikusten hasten naiz; enbor zuriak gora eta gora harlauzetatik, eta halakoetan, ez duzu sinetsiko, baina halakoetan perretxikoak biltzeko izugarrizko gogoa sartzen zait. Gibelurdinak-eta, zizak-eta. Eta jendeak harrituta bezala begiratzen dit irribarrez eta erdi-saltoka moduan aritzen naizelako erosketak egiten. Ez dute ulertzen supermerkatuko apaletan perretxikoak biltzen ari naizela nire otartxoan, pinu altuen artean poz-pozik. Ez dute ulertzen normalak direla horrelako aluzinazioak dendariei egunona eta irribarrea eskaini eta kanbioa bakarrik itzultzen dizutenean.

Lotsagabe hutsa naiz, ezta Mathias? Hilabete zuen artean eta zuhaitzekin konparatu zaituztet dagoeneko. Uste dut horrelakoak gertatzen direla bat etxetik urruti dagoenean. Izan ere, ez da erraza inondik urruti egotea. Beno, egia esan, ez da zaila ere. Sinple-sinpleki urruti zaude eta agian egun batean amonak galdetuko dizu ea hor ere igandea den, eta besterik gabe, konturatuko zara urruti zaudela. Amona batek ez duelako “hor ere igandea al da?” galdetzen biloba Frantzian, Espainian edo Italian badago. Soilik baldin badago Suedian edo beste nonbait, baina urruti.

Baina agian nire errua ere bada, Mathias. Agian jo behar nizuke atea kax-kax, eta esan “etorri, nire mundua erakutsi nahi dizut”. Eskutik heldu eta nire gelara ekarri behar zintuzket agian, ikus dezazun desordenatu kronikoa naizela; hormak maite ditudan pertsonen argazkiz, marrazkiz eta poemaz betetzen ditudala; argazki batzuek nire ezpainen marka dutela gainean zizelatuta eta, nire ohean malko txikiak, irribarre handiak eta amets handiagoak mantekin tapatzen ditudala hoztu ez daitezen. Eta agian emozionatu eta negarrez hasiko nintzateke orduan, zuk besarkada bat eman arte; edo barrez lehertuko nintzateke bestela, zu ere barrez lehertzea lortu arte.

Eta orduan bai, ziur nago. Orduan leihotik begiratu eta zuhaitzek beren enborrak okertu dituztela ikusiko genuke.

Gutxienez, elkar ukitu arte.
 

Uxue Alberdi