Tamainaren garrantzia

Azkenaldiko dena laburtu behar eroa darabilkit buruan, kabitu beharrak eraginda ito beharrean dabil informazioa, motxaren motxez, maiz inora ez doala konturatu gabe... Joan zen astean, lagun batek bere amari Calvin Klein kantzontziloak erosteko esan zion. Itxura denez, amaren memoriaz fio ez eta, badaezpada, ohar bat jarri zion mahai gainean etxetik alde egin aurretik: "ama, CK kantzontzilluak erosi. A! Ta begiratu King-kong-eko postean ea asteburuan ze kontzertu dagoen!"

Eta ama, txintxo txintxo, han joan zen kalera erosketetarako karrotxo eta guzti. Dendara sartu eta semeak eskaturiko kantzontziloak ez zituztela ezagutzen ikusita kalera irten eta zutabean beste askoren gainean itsatsirik zegoen paperari begiratu zion: S.A., zioen. Gauean, semea etxera ailegatzean esan zion: "seme, Kevin Costner kantzontzilluak eztittuk existitzen eta, ze kontzertu? Enpresaren baten iragarkia zuan king-kong-ekoa, sociedad anonima besteik etzian jartzen! Ai!, baina ze mundutan bizi haiz?"

Dena den, ez larritu. Bada oraindik siglifikatu eta konprimitu gabeko lekurik, tamainari behar besteko garrantzia ematen zaion paradisurik. Ba al dakizue Ondarrun nola deitzen dieten farolei? LUZELEKTRIKA PALOPOSTI!

Uxue Alberdi

Txokolatezko opilak eta madalenak

Bilboko gure etxepeko okinak asko asko maite du bere senar idazlea. Goizeko hiruetan esnatzen da okina, eta legamiz puztutako musu gozo batekin agurtzen du beti lo geratzen den senarra. Senar idazlea arratsaldeko bostetan iritsi ohi da berriz etxera, eta beti, beti-beti, hitz politak errezitatzen dizkio belarrira leun-leun lana amaitu ondoren lo seko egoten den emazteari.

Bikote honek badu gainera sekretutxo polit bat ere: nobio garaitik mantentzen duten jolas bat, seguruenik beren ordutegi ezberdinak eta askotan bateraezinak pixka bat leuntzeko imaginazioz asmatutako jolas txiki bat. Emazte okinak, senarrarekin izara artean jolasteko gogoa izaten duenetan, senarrari horrenbeste gustatzen zaizkion txokolatezko opilak egiten dizkio mimo handiz, eta etxeko platerik politenean sukaldeko mahai gainean utzi oheratu baino lehenago. Horrela, senarrak opiltxoak ikusten dituen orotan irribarrez beren logelako atea ireki, eta isilpean, emaztearen aldamenean etzan eta pijamaren barnetik goxo-goxo laztantzen du hau, eta musu txikiak ematen dizkio han eta hemen, eta emazteari horrenbeste gustatzen zaizkion gauza guztiak egiten dizkio inoiz bere plazerean pentsatu gabe.

Izan ere, bere burua gozatu nahi duenean ongi daki zer egin behar duen. Emaztea lotara sartu baino lehenago maitasun poematxo bat uzten dio burkoaren azpian, eta horrelakoetan, emazteak iratzargailua ohi baino ordu erdi lehenxeago jarri ohi du, eta goizeko ordu txiki horietan lo egon ohi den senarra ferekatzen du emeki, eta hortzaka txikiak egiten dizkio han eta hemen, eta hari gustatzen zaion guztia egiten dio. Inoiz bere plazerean pentsatu gabe.
Nahikoa dute horrekin. Hitzik ez. Txokolatezko-opilak eta maitasun poematxoak. Zertarako gehiago?

Hala ere, gure etxepeko okina oso kezkatuta eta penatuta dago azkenaldian.
Duela hamahiru gau, inoiz baino gogo handiagoa zuen okinak senarraren ferekak bere azal jada helduan sentitzeko, haren hatsa bere garondoan sumatzeko, eta goiz osoa pasa zuen senarrari egingo zizkion txokolatezko opiltxoekin pentsatzen.
Opiltxoak egiten hastekotan zela ordea, txokolatea bukatu zela ohartu zen. Hala ere, ez zen asko kezkatu okina, izan ere, inguruetako madalena egile onena zen bera, eta dozena bat madalena eder egitea erabaki zuen, intxaur-zati eta guzti. Eta hala idatzi zion senarrari gauean mahai gainean utzi zizkion madalena eder haien ondoan: "Txokolaterik ez zen, baina madalena hauek egin dizkizut maitia, nire gozotasunik handienaz, gaur gauean opilok falta duten txokolatez urtuko nauzulakoan...".

Baina hurrengo goizean lanera joateko esnatu zenean, senarrak gau hartan ez zuela iratzarri konturatu zen, eta gainera ohearen beste ertzean zegoen hau, berari bizkarra emanda lo.
Senarra berriz ikusi zuenean aurreko gauean zergatik ez zuen esnatu galdetu zion okinak harriduraz. Eta senarrak ezetz, jokua ez zela horrela, txokolatezko-opilekin soilik jolastuko zuela berak eta oso gaizki iruditu zitzaiola emazteak egin ziona, ez zegoela eskubiderik urteetan horrelako mimoz gordetako ohitura hain era traketsean zapuzteko eta bla bla bla.
Okinak ez zela horrenbesterako esan zion, eta ez zela ezer gertatzen okindegira txokolatea berriz iritsi bitartean madalenekin jostatzen baziren, eta ez horrela jartzeko mesedez.

Baina senarrak ez zuen ulertu andrearen jarrera, haserretu eta muturtu egin zitzaion eta gau hartatik aurrera gure etxepeko okina eta bere senar idazleak ez dute gehiago maitasunik egin. Gainera, okina oso haserre dago, ez baitu sinisten txokolatezko-opiltxoen aitzakia. Bere ustez hor atzean zerbait gehiago egon behar da, maitaleren bat, maitasun falta, gorroto ezkuturen bat...ez daki zer, baina zerbait bai. Zer axola zaio senarrari maitasun sinbolo berri horretara ohitzea? Zer lan ematen dio ba? Berarekin maitasuna egin nahiko balu, bera maiteko balu, egingo luke sakrifizio txiki hori...


Atzo pixukideak eta ni ogia erostera joan ginen egunero bezala etxepeko okinaren okindegira, eta egunero bezala "ogi bat" eskatu genion euskaraz, eta berak, egunero bezala "¿qué?" erantzun zigun gazteleraz.

Eta ni nahiko triste eta atsekabetuta gelditu nintzen beti bezala: jo-pentsatu nuen- gaur ere ez du okinak gurekin jolastu nahi. Gaur ere ez dugu okinarekin maitasunik egingo.

Pena da.

Uso potoloak

Egunero ikusi ohi nuen agure hura eserleku hartan eserita usoei jaten ematen. Bera bakarrik. Arratsalde oso-osoa ematen zuen usoei jaten ematen eta egunero-egunero berdin-berdina egiten zuen gainera. Lehenengo, parkearen ezkerraldeko jarlekuan eseri ohi zen, txapela kentzen zuen, bastoia aulki gainean utzi, zamarra ireki eta ogi apurrez betetako poltxatxoa ateratzen zuen. Bi minutu edo irauten zuen prozesuak. Hotz handia egiten zuenean, ia hiru. Berandu gabe sartzen zuen esku zahartua, zainez betea, gogortua, plastikozko poltxatxoan, eta ogi apurrak, elur malutak bailiran erortzen ziren arrapaladan agurearen aldamenera hurbildutako usoen artera. Eta egunero irribarretxo batek ihes egiten zion agureari. Ez zioten inoiz huts egiten ezkerreko aldeko usoek. Beti etortzen ziren ezkerreko aldeko usoak.

Uso haiek asetuak behar zutela uste zuenean, agureak, parkearen ezkerraldeko jarleku hura utzi, eta ttirri-ttarra, eskuan makulua eta buruan txapela, parkearen eskuinaldeko eserlekura arteko bideari ekiten zion. Hiru lau minutu behar zituen normalean. Hotz handia egiten zuenetan, ia bost. Baina beti iristen zen azkenean, eta iristen zenean, makulua aulki gainean utzi eta ogi apurrez zipriztintzen zuen aulki ingurua. Eskuineko aldeko usoek ere goserik pasa ez zezaten. Eta irribarretxo batek ihes egiten zion beti-beti. Eskuineko aldeko usoek ere ez zioten inoiz huts egiten. Beti etortzen ziren eskuineko aldeko usoak ere.

Agure gizarajoa ez zen konturatzen, ordea, uso berberak zirela haiek. Tripa oraindik gehiago bete asmoz parkearen ezkerretik eskuinera hegaldi azkar batean etorriak. Eta nik, etxeko leihotik, egunetik egunera gero eta potoloago ikusten nituen uso batzuk, uso argalenen kontura gehiago jan eta indartsuago bihurtuta azkarrago hegan egiten zutenak, eta berriro ere ogi apurretara azkarrago iristen zirenak gehiago jateko, eta gehiago jateko, eta gehiago jateko. Eta herenegun uso argal bat hil zen gosez, eta atzo beste bat, eta gaur, leihotik begira nagoen honetan, gaur beste uso bat gosez hil berri da nire aurrean.

Eta agureak berdin-berdin egin zezakeen ezkerreko bankutik eskuinera, goiko petriletik beheko aldera, edo parkearen erdi aldetik ertzetara. Berdin-berdin zait. Baina pentsatu dut bihar ez dudala albistegirik ikusiko. Leihotik begira egongo naiz uso argalen batekin batera laster hilko den agureari begira. Agian, gauzak hobeto ulertuko ditut.

Uxue Alberdi