Baztertxo hortan egoten zen eserita,

baztertxo hortan egoten zen murmurrean

(hezur ta azal, ximel-ximel, hilotz bizi,

kronista zahar, lehenaren zabaltzaile,

nire erlijio, euskara ta Euskalerri),

hortxe egoten zen beti nire amona...,

baina ez dago. Ez dago, ez, orain hemen

urte askotan maite izan nuen hura.

Hementxe daude bere gauzak (hotz ta triste,

bertan behera bazterturik): zapatillak,

orratza, aria, ditarea, artaziak,

antiojuak (kinkaileru zahar bati

orain hogei ta hiru urte erosiak,

kristal nabarmen haietara eratzeko

bere begiak, okulista batek inoiz

ikusi gabe hil zirenak). Bere gauzak

hementxe daude, baina bera ez dago, ez.

Bere ohea, orrazia, guanteak

ta adrilua (bere hankak berotzeko,

oso hozbehera txikitatik izan baitzen).

Hementxe daude bere gauzak, baina bera

ez dago hemen. «Betiko ez gare eta

—esaten zidan— eldutako madaria

jausi egiten da, jausi, bai, ene maite.»

«Ez, amona» —nik erantzuten—, egiaren

dardara irripar batean ezkutatuz.

Baina, ai ezbearraren ezbearra!,

esan bezala erori zen gaixoa

eta ez dago hemen, bere baztertxo hortan,

ez dago. Bere gauzak diote...