Astoa!

 

Astoa...!

Endekatu egin dugun hitza,

bazterturik dugun

lagun baten izena;

gure poetek

(hiriko kaleetako

kutsaduraren kotxeetan

eta trolebusetan

dabiltzan poetek)

ahazturik duten

filosofo jatorra.

Astoa...!

 

Begi diztikorren tristura

bere burutzar iletsuan,

sagar baten gerizpetan dago

niri begira.

Belarri biak zutik,

geldi-geldi dago,

pentsatzen,

pinpilinpauxa, mandeuli

ta txorien erdian.

 

Astoa...!

Alegietako astoa,

esne gozodun astoa,

asto langile, eroapentsu

ta zentzuduna,

lau hankako ameslaria,

pobreen zaldia,

landa, soro ta bideen

adiskide zaharra,

kale eta kaminoen

adiskide izanikoa,

gizonaren

lehenbiziko Vespa

bizi ta segurua,

zaharren eta gazteen

lagun zintzoa...

Astoa...,

gizon onaren

irudi bizia.

 

 

© Mikel Zarate

 

 

"Higidura berdez" liburua

"Mikel Zarate - Lan guztiak" orrialde nagusia