Ondasuntegi naskagarria

 

Pinu gehiegiz

pinuturiko

pinudi,

lehenagoko pitxiz

pitxituriko

baserri,

kalearen kalez

kaletutako

hiri,

hitz jario lakarrez

lakartutako

irrati,

nire eztarri.

 

Bageniezazu,

bageniezazkizu...

Hau larria!

Gaizki dut eztarria.

Zinatekete,

lekizkizueke...

Hau estua!

Aditz

bortitz

madarikatua!

Diezazkigukezu,

badiezazkizuegu...

Asaben ondare

mamua!

Armiarma sare

alua!

Ez irten ez sartu,

ezin arnasarik hartu.

Gintzaizkizuekeen,

geniezazkizuekeen,

ziezazkizuekeen...,

ele traketsa,

zintzaizkigukete...,

sukar ametsa,

liezazkizuekete

niezazkizuekeen,

hiezazkigukeen...,

ene hada ta ni!

Hala bedi,

amen.

 

Irratiko

hiriko

baserriko

pinudiko

hitz-jario lakarrez

ta kalearen kalez

ta lehenagoko pitxiz

ta pinu gehiegiz

eztarria zait bete

ta itoko mute.

Ai!

Ez dut nahi

hilterik

gazterik!

Hau zorabio

ta eldarnio...!

Hainbeste era...,

zertarako?

Zuka, hika

(to ta no)

ta, gainera,

berorika?

Hau amets iguingarri!

Hau irudipen izugarri!:

«Zer da hori?

Traste zaharren museo,

aitonen mausoleo

ahal naiz ni?

Kanposantua?

Mutuaren kantua?

Azken fina

denontzat berdina

ta hilobi hotza

erdararen bihotza?

Betiko hilik,

isilik...»

 

Ken,

erraztu

ahalbait lehen

ta mehaztu

nire eztarriko

pinu sintetiko

ta laguntzaile

hiltzaile

diren

pinuak.

Ken

aspergarri

gogaikarri

diren

mamuak.

Egin

nirekin

presaka

entresaka,

ito ez nadin.

Egin

nirekin

presaka

entresaka,

bizi nadin.

 

 

© Mikel Zarate

 

 

"Higidura berdez" liburua

"Mikel Zarate - Lan guztiak" orrialde nagusia