Ondasuntegi naskagarria
Pinu gehiegiz
pinuturiko
pinudi,
lehenagoko pitxiz
pitxituriko
baserri,
kalearen kalez
kaletutako
hiri,
hitz jario lakarrez lakartutako
irrati,
nire eztarri.
Bageniezazu,
bageniezazkizu...
Hau larria!
Gaizki dut eztarria.
Zinatekete,
lekizkizueke...
Hau estua!
Aditz
bortitz
madarikatua!
Diezazkigukezu,
badiezazkizuegu...
Asaben ondare
mamua!
Armiarma sare
alua!
Ez irten ez sartu,
ezin arnasarik hartu.
Gintzaizkizuekeen,
geniezazkizuekeen,
ziezazkizuekeen...,
ele traketsa,
zintzaizkigukete...,
sukar ametsa,
liezazkizuekete
niezazkizuekeen,
hiezazkigukeen...,
ene hada ta ni!
Hala bedi,
amen.
Irratiko
hiriko
baserriko
pinudiko
hitz-jario lakarrez
ta kalearen kalez
ta lehenagoko pitxiz
ta pinu gehiegiz
eztarria zait bete
ta itoko mute.
Ai!
Ez dut nahi
hilterik
gazterik!
Hau zorabio
ta eldarnio...!
Hainbeste era...,
zertarako?
Zuka, hika
(to ta no)
ta, gainera, berorika?
Hau amets iguingarri!
Hau irudipen izugarri!:
«Zer da hori?
Traste zaharren museo,
aitonen mausoleo
ahal naiz ni?
Kanposantua?
Mutuaren kantua?
Azken fina
denontzat berdina
ta hilobi hotza
erdararen bihotza?
Betiko hilik,
isilik...»
Ken,
erraztu
ahalbait lehen
ta mehaztu
nire eztarriko
pinu sintetiko
ta laguntzaile
hiltzaile
diren
pinuak.
Ken
aspergarri
gogaikarri
diren
mamuak.
Egin
nirekin
presaka
entresaka,
ito ez nadin.
Egin
nirekin
presaka
entresaka,
bizi nadin. |
© Mikel Zarate