Ilunabar hontan
ene oroimenen uholdean
beste zereginik gabe
gaztaroan murgiltzen
dena ilunabarra
jolas iskanbila arineketen
lehendabiziko aulkia hondartzan zehar
dena ilunabarra hondartzan zehar
uhinak
uhinak
uhinak
uhinak
dena ilunabar
hondartzan zehar
eta zeinen aldatua
jolas iskanbila arineketen
lehenbiziko aulkia
hondartzan zehar
uhinak
zirriborraturik
sartaldeko azken hatsaren begirada
arin
arinkien
ispilu burtzoragarri
irristatzen
dunbots zizkolatsuekin
haitzak arradatuz
inolazko musu gezaltsuak
lurraren pusketa gozoenak erraietarantz
ïlunabarra ilunabarrerantz
dena
erraietan igortuz
baina
hondartzan zehar
berdin da
ez du axolarik
hondartzan zehar
aurrera aurrerago
goruntz begiratuz noski
ogi apurra
zerbaiten zatia?
Egia esan
EZ
agian zergaitiaren bila
pausoak neurtuz
ibilaldia
arratsaren baitan dakusat
dena ilunabarra
hondartzan zehar
dena ilunabarra
zoragarria
hogeitahamar urtetako txangoa
ordu batzutan
une batean
zoragarria benetan
zoragarria
zoragarriak
ibilbidea
kaleargi
eserleku
harri koskorrak
zoragarriak
ilunabar
hondartza
uhinak
uhina
uhinak
zoragarriak
asmo orokor
gaztaro ezagun
ezezagunarenak
iluntzeko kaleargiak
urdintasun dizdiratsua
ilargiarekin nahasiz
erditzaleko maitasunkeri erromantikoak
ihadunaldi nabarmen
harreman txit makurrak
zoragarria
ene burua agian neure izartzat
neuretzako ilunabarrean egitekoak.
Zigarroa.
Aurrera
aurrerago
goruntz begiratuz noski
ogi apurra
zerbaiten zatia?
Egia esan
EZ
agian
zurbiltasunaz eraikitakoak
kearen indarrez dazaguzkit
agian itsasoaren hots sarkinak
oraindik ikaraz dantzuzkit
agian
EZ
ilunabarra delako
hondartzan zehar
pausoak neurtuz
asmo orokor
gaztaro ezagun
ezezagunarenak
dena ilunabarra
baina lasai
asmo eta gogoetak
gogaiera bukagabeak
orbain urrikorrak
epaiska eransten polikiro
etxeruntz abiatzen
hoztasunaren hots
ahultasunaren hots
ahultasunaren hitzak
ukaldikari bikain nabarmenetara lehenbaitlehen heltzekotan
bat
bi
hirur
laur...
oinkadak
agian
kearen indarrez arinduz
edo oldarrean ziban bihurtu
(ez dakit)
itzuliz
dena hondartza
dena lehorra
oro bustia
baina
berdin da
ez du axolarik
Axola?
Zergaitik geldituko ote
ene aztarnak lurrean?
Zangoak jartzen ditudan toki guztietan
areriotasuna ote?
Zangoek
inhurridura?
Axola?
Txundidurak
axola?
Guztiz erotzen diren
tresna maltzurrengana
gertaera txarrena
sumatuz inguratzeak
aseraziko bailigu jokatzeak
ez al dakarkigu zoritxar kopetadunagoak?
Baina ez dezagun ahantzi ilunabarra dela
ez ditzagun ahantzi zikinkeri ederrak
zauri gozo, askatuen loturak, lokarri babestu,
babestuen lokarriak, gezurrak, egiak...
Axola? Aztarna hoiek axola?
Nola horretaz arduratu, egoak buruaren azpitik izanik?
Baina zein arroztegitan nago?
Ene etxera etor naiteke.
Nola aurkitu dut etxolatxo honen zuzenbidea?
Nola doilitu neure izateaz?
Ni neu
neure
izateaz?
Alditan
itaunak
egokiak
ez izan arren azter dezagun
erantzunak
maiz
zertan diren.
Era guztietara
goruntz begiratzen dut
ez dut ezer itxaroten
Bai.
gaizki ez banabil
hortxe bertan
ene lehenengo nerabeak
aholku leuntzaileak
ematen zizkidan
maitasunaz
Baina zein arroztegitan nago?
Ene etxera etor naiteke.
Nola aurkitu dut etxolatxo honen zuzenbidea?
Nola doilitu neure izateaz?
Ni neu
neure
izateaz?
Honenbestetan
oroitzen dudan
ondasunez betetariko
udaberriko lorearen eresi
liluratzailea
istiltsua
entzuteak
ez dakarkit ezer.
Axola?
Dena ilunabarra
Dena iluntasuna
Baina...
eta...
oraindik txunditurik,
ernalkuntzaren sakotontzitik
irten ezinean
hondartzan zehar noa
halere
parkatu eginen haut
nik ere
noizbehinka
hilargiaren azpian
munduko lanadetan ibiltzean
hilzoriko gazteen egoitzak bortxatu
eta
edertasun onbeharren hizkuntza arrunta
ahoaren hutsunetik isurrarazten bait ditut;
eta zihur
hurrengokoan
hire andredamakilkeria
ohol artean
lotuko dunala,
eta ez... ilunabarra... hondartza...
ez dezagun ezer ahantzi.
Ogi apurra?
Agian ez.
Zerbaiten zatia?
EZ
Urkamendia?
Bai
HORI BAI
hori ez
BERBERA
ezer ere ez
DENA
Bihar urak ez du hautsik bustiko
ez du lurrunik egingo
Bihar ez da inor geldituko
ez du inork jakingo,
baina bihar
hemen izanen naiz
Ni bakarrik
besterik gabe
Batek jasanen du
eta hori
neroni izanen naiz
besterik gabe
Ilunabarrean
Hondartzan
ni.
Goruntz begiratu gabe.
Bide ertzean
geldituko direnei
parre eginez
Urkamendia?
HORI BAI
ZERRESANIK ERE EZ
HORI BAI.
Eta ni ez naiz
oso urrin joanen
baina atzeruntz
begiratu beharko diet
Eta ez naiz
hondar artean izanen
baina atzeruntz
begiratu beharko diet
azkenean bat bakarrik
enparatzen bait da.
Ez naiz ni
oso urrin joanen
baina ez dut
goitikin artean
iraunen.
Egia!
Orain ez dut
abenikorik nahi. ez dut etsiko!
Zertarako etsi?
Axola al du
aztarna arruntak?
Zertarako etsi?
Zidorrean nindoanean
harrikatu ninduten
ondasunak kendu zizkidaten
baina ez nuen etsi.
Jo ninduten
zakurkeriak egin zizkidaten
eta ez nuen zinhauslerik jauki.
Ez nuen etsi
ez eta ahorik
zabaldu ere. ZERTARAKO?
Eta etsi?
Eta axola?
Eserita, eroririk, begirada emendatua,
batseinak erne,
begi gorrituak ilun,
hitzak hilhurran
abiada sakonetan ditudalarik,
jarauntsi
maitea
agertu
arte
konortearen amildegitik
goialdi jaurtikaien harrikerira,
ezkutapen hautatuetatik
korrokadaren padertzara,
benetako lautasunaren xede egokituaren mundura
noa.
Zeharka begiratzean
paper mordoskak dakuskit
horri
oriztak
parrea
nigan
dutelarik
Parrea beraien ustez jakina!!!
Badakit, ordea,
malkoak darizkiela
jakituriaren arima sortzailearen esku ugalkor bizkortzailea
azalean ez nabaitzean.
Maskurtu, gogortu,
izerdia soinean,
larruari atxekiturik,...
Artekotua nuen.
Harri eta zur!!
Hau da edertasuna!!
Aloddik ere
baietz dio!!
Eskubira dagoen aulkitxoan jarririk,
adi baino adiago
dagokit,
zergaiti
eta ondorioak
balezaguzki.
Bernak uztarturik,
begira
begira...
ilunabarrean zehar begira
begira...
Zahar xamarra da
bai!
Baina
zer arraio axola du horrek?
Zer arraio
axola du
horrek
gorputzez gorputz
egotearen goxotasuna aldameneratzeko?
Zer arraio
axola du
begiak asmoetaraino hondatuak,
betule zuna
baino zuriagoak,
ile urdintsu,
zakar artetik berpiztutariko orri auhendaria baino
azal mindu eta
tolestatuagoa eukitzeak?
Ez ote du
omentsutasunarekin nahasturik
indar erakarlerik?
Axola!,
Ilunabarra
delako
axola.
Hondartzan
nagoelako
axola.
Eta egia da
zuhaitza onhesten dudala,
baina zuhaitza izateagaitik
eta ez zuhaitza delako.
Era berean
hondartza maite dut,
ez hondartzagaitik
baizik hondarra duelako.
Eta egia da
hasikien eskeintzaren
egunetik
berrogeitahamargarrenerarte
neuk bakarrik
iraunen dudala.
Ez naiz urrin joanen
baina atzeruntz begiratu beharko diet.
Eta neretzat
horrek ez du axola.
Iritsiko da
ene eguna;
helduko da
zuena ere.
Munduko gauza guztien
jabe eta nagusi
izanen naizen garaia.
Eta hau ez da
berrogeitahamar egun
hoien tartea
baizik une hortatik
aurrera ene infinitoa
berreskuratuko dudana.
Betirako
lagun izanen nauzue;
lagun adiskidea.
Bitartean
Li-sao'ak iraunen duzue.
Nik erabaki arte?
Ilunabarra,
hondartza,
zeregin sakonetan
murgildu arte?
Eserlekuak
eseri arte?
Zein galdera ederrak!
Egokia ez dena
deuseztu eginen dut.
Zein erantzunera trebea!
Jaitsitakoan!
Har benazate heurekin jaitsitakoan!
Har benazate,
eta dena
beraien onerako eginen dut!
Beraien
onerako
dena txikituko dut!
Akerraren
adarrak
okerrak direla
aintzina
entzun nuen.
Akerraren
adarraren
okertasuna
akerra bera dela;
orain diot.
Bai!
Udareari hatzematean
madariondoa urratu zenuen,
eta ez dago
haltzari fruitu hila joaterik.
Bai!
Gaitzesgarriki
narriatu duzue!
Helburua erabakitzerakoan,
etorburuetan koipatu zarete!
Ilunabarra itzali nahi izan duzue,
baina
horretarako
bizi izatea
behar dela,
izateaz
beraz
ohartu gabe,
argiaz
beraz
arduratu
behar dela
konturatu ezinik...
Argia zer den
jakin ezik
nola itzalean
itxaropena...
Baina ez dut
ezer neurtzen
zer eginen duzuen
ikusi arte.
Bitartean
murgiltzen jarraikiko dut.
© J. Iñaki Lasa