—Haurkeriak: 5—

Bakartatea zauritzat

Egun eurikor gris honen haritik, Donostian zehar, oroipen zahar batel itsas hegiko paretaraino eraman nau. Beherean, itsasoa arroken kontra oihuka, neguko uhain zikinak heldarra aintzinean; hiru metro goitik behara; aurrean mendien arteko zauria, porturik ateratzeko itsas-untzien ate bakarra, zabalik. Oroitzapena zatika etortzen zait burura... Ama pareta ondoan ibilki, euritakoaren azpian izebarekin solasean; ni, zazpi urteko mutiko bat paretaren gainean, urrats bat bestearen ondotik poliki segurtatzen ari. Beherean itsasoa, harrokak, muga lerrakorrak, hain hurbilak. Nolakoa ote harriaren hunkia? Gorputza danbaka ari zitzaidan, desio ahantzi barna bat jalgitzekotan balitzan.

        — Haurra, jauts hadi hortik... eroriko haiz!

        — Ba, segidan...

        Eta aterkiaren azpian, bozek solasari jarraiki zioten...

        Airean nenbilen.

        Izeba parasolarekin utzirik, amak besoetan hartu ninduen.

        — Haupalala, ze xoxoa! Erortzen bahintz ze bilaka nintakek ene gizona gabe!

        Musu asko ene aurpegi bustian, eta hiruak telazko aterpean kurubilaturik etxera buruz abian...

© Jon Cazenave