—Haurkeriak: 1—

 

Bisitariarena

 

Aitona hilez gero, ezin kontsolatua gelditu zen amona. Arratsero afal eta, bere xokora alde egiten zuen, oroitzeko edo nigar egiteko, ez dut inoiz egiaztatu, molezta beldurrez. Amona, zenbait denbora haietan arrunt mistika bilakatua zen; dena xirio eta belaunikaldi, otoitz batzuen hariari kartsuki jarraikia. Ordu haietan, etxeak kapera baten itxura zeukan, baita ere usaina, gauza xaharren gostu goxoa.

        Hori guzia, dudarik gabe bere laguna bizirik atxiki nahian... eta elgar hizketa batean etzuen egundaino erranen "ene senar zena", baizik eta "ene senarra", beti berekin balu bezala.

        Guk pasatuko zitzaiola uste genuen; horregatik ez genion kasurik emaiten, gogorrarena eginez aldi guziz.

        Salan ezarri liliak berehala lehortzen eta zimailtzen zitzaizkigun, telebistari usaian baino usuago sua lotzen zitzaion; norbaitek (zerbaitek?) gordagitik ixiltasuna errespetarazten zuen. Amona leihoan egoten zen luzaz, bideari so, bazter hutsetan begiak itzaturik; zirudienez zerbaiten edo norbaiten beha.

        Bere azken denboretan, bizi moldeak aldatuz zebilen; egun guziko gauza xumeak arin arina betetzen zituen eta leihoan zegoelarik bazterretik kasu emaiten nion, nenkielako, berdin airean joateko gai zela. Baita ere, ene haur izpirituan, amonaren hegalaldia ikusi nahi nuelako.

        Etzuen gehiago sekulan gurekin afaltzen; jan ordutan, beti norapait eskapa, edo salan telebista aintzinean ixilik, edozoin programara begira denak sukaldetik joan arte.

        Orduan, bakarrik geratu eta, plater eta zartaginekin hasten zen; guk bistan dena, amonaren maniak errespetatzen. Ordu bete bederen egoiten zen horrela sukaldean, bere sagu urratsez ibilka. Biharamuneko, sukaldea garbi garbia zen, betidanik gero egiteko uzten genituen baxerak armariotan zeuden xukaturik.

        Amonak etzuen hatzik uzten bere ondotik.

        Goiz batez, aurkitu genuen mahai aurrean jarririk, burua ezker aldera doi bat makurtua, hila. Parrean, lehen ohitura zen bezala, beste plater bat, bisitariarena...

 

 

© Jon Cazenave