Hemen. Zortzi pauso. Gora begiratu. Hemen. Honez gero hartu duzu telefonoa. «Lagun bat». Ez duzu ezer erantzun. Agian «noiz». Espumazko koltxoia. Plastikozko zorroa. Grasa dirudien mantxa zabala. Azpian, chewing gum paper bat. Egarria. Ez, ez zaude negarrez. Adrilu tipi urdinak. Hoberena ezertaz ez pentsatzea. Kantatu. Inor ba ote da ondokoan. Xistu egin. Goiko argi hori. Pixalea. Etzan. Ez, ez nago negarrez. Ez da auto hotsik nabari. Hotza. Zenbat egun eman ote dut. Izterrak gogortuak. «Agur» edo «eskerrik asko» esan gabe kolgatu duzu. Ezer ez imaginatu, ez pentsatu, neure buruarekin bakarrik ez egon. Hitzak ahantzi. «Nor zen» galdetu dizu amak. «Inor ez». Egun batzuren buruan ahantzi eginen dut hau. Ez etsi mementoko gauzetan. Zeure gelara joan eta atea hertsirik fotoak, paperak eta gutunak biltzen hasi zara. Kolila bat. Eta telefono zenbakiak. Noizkoa ote. Atzokoa bertakoa agian. Noiz. Zer da atzo. Dena hartu eta komunean erretzera. Gurasoak. Ama leihoan begira. Ezer ez imaginatu. Eta paperen artean nire begi harrituak lausotzen ari dira lacoste nikyan gora datorren suzko sugeaz. Dena isilik dago. Keak horitutakoa garbitu. Leihoa zabaldu. Argi hori. «Zer duzu», eta ez diozu ezer erantzun baina ahizpa gazteari esan egin diozu guztia. Ez, ez zaude negarrez. Jaiki. Pixalea. Zortzi pauso. Ukabilak hertsi. Hemen. Ez. Ea zenbat poema dakidan buruz. Zenbat ordu oraindik. Egunak. Edo eta zuek ere hemen ote zaudete. Yo no tengo amigos. Pixalea. Yo solo tengo novia. Argi hori. Eta berriro tinbreak joko du eta berriro burdin hotsa eta berriro gora eramanen naute.

 

 

© Koldo Izagirre