XXX

 

        — Jakingo duk zertara niatorren —esan zion Abelek Joaquini honen bulegoan biak bakarrik gelditu orduko.

        — Bai, bazekiat_ Hire semeak hire bisitaren berri eman zidak.

        — Nere semea eta laster hirea, biona. Eta ez dakik ondo zenbat pozten naizen! Horrela bukatu behar zian gure adiskidetasunak. Eta nere semea hirea duk dagoeneko; aita bat bezala maite hau, ez irakasle bezala soilik. Ni baino gehiago maite hauela esango niake...

        Gizona..., ez..., ez..., ez esan hori.

        Eta zer? Jeloskor nagoela uste duk? Ez, ez negok jeloskor. Eta begira, Joaquin, gure aurrean zerbait egon baduk...

        — Ez, jarraitu horretan, Abel; mesedez, ez jarraitu...

        — Beharrezkoa duk. Gure odolak nahastera doazenean, nere semea hirea izatera doanean eta zurea nere alaba, hitz egin behar diagu lisker zahar horri buruz, gure barruak hustu behar dizkiagu erabat.

        — Ez, ez, inolaz ere ez, eta horri buruz hitz egiten baduk, baniak!

        — Ondo duk! Baina ez pentsa ahaztu dudanik, ahaztuko dudanik hire hitzaldi hura, koadroa aurkeztu huenekoa.

        — Horretaz hitzegitea ere ez diat nahi.

        — Zertaz, bada?

        — Iraganari buruzko ezertaz ez, ezertaz! Mintzo gaitezen bakarrik etorkizunaz...

        — Hik eta nik, gure adinera iritsita ez badiagu iraganari buruz hitzegiten, zertaz hitzegingo diagu, bada? Iragana besterik ez zeukeagu eta!

        — Ez ezakela hori esan oihuka Joaquinek.

        — Guk oroitzapenekin bizi behar diagu!

        — Isil hadi, Abel, isil hadi!

        — Eta egia esan, hobe duk oroitzapenekin bizitzea, itxaropenekin bizitzea baino. Izan ere, haiek izan hituan eta hauek izango direnik ez zekiagu!

        — Ez, ez; oroitzapenik, ez!

        — Dena dela, hitzegin dezagun gure seme-alabei buruz, gure itxaropena dituk eta.

        — Hori bai! Beraietaz eta ez gutaz; beraietaz, gure seme-alabetaz...

        — Mutilak maisu eta alta izango hau...

        — Bai, nere bezeroak utziko zizkioat, hartu nahi dizkidanak, horretarako prestatu baitiat. Lagunduko zioat larrialdietan.

        — Mila esker, mila esker.

        — Hori, Joaquinatxori emango zioaten ezkonsariaz gain. Baina nerekin biziko dituk.

        — Hala esan zidak semeak. Baina, nik ordea, uste diat bere etxea behar dutela; ezkont-etxea nahi izaten dik ezkontzen denak.

        — Ez, ezin diat nere alabarengandik urrundu.

        — Eta gu, gure semearengandik bai, ezta?

        — Orain zaudetena baino urrunago... Gizona ez duk ia etxean sartzen, emakumea aldiz, ez duk ia ateratzen hartatik. Nere alabaren beharra diat.

        — Hala bedi. Ikusten duk adibera naizela.

        — Eta etxe hau zuena izango duk, hirea, Helenarena...

        — Eskerrik asko gu ondo hartzeagatik. Ulertzekoa duk hori. Elkarrizketa luze baten ondoren, konpondu ondoren bere seme eta alabari zegokien guztia, alde egiterakoan, Abelek, Joaquini begietara so eginez begirada samurrez, eskua luzatu, eta elkarrekin bizitako haurtzaroa gogoan zuela, esan zion: «Joaquin!» Malkoak agertu zitzaizkion boni, haren eskua hartzean.

        — Ez haut negarrez ikusi haurrak gintuanetik, Joaquin.

        — Ez gaituk berriz izango, Abel.

        — Bai, hori duk latzena.

        Eta aldendu egin ziren.

 

 

 

© Miguel Unamuno

© itzulpenarena: Miren Arratibel / Aintzane Atela

 

 

"Miguel Unamuno - Abel Sanchez" orrialde nagusia