Turgenev - Aita-semeak

XXV

Nikolskoen, lorategian, lizar garai baten gerizpean, zurezko jarleku batean eseririk zeuden Katia eta Arkadi; haien alboan Fifi zegoen, lurrean etzanik, bere gorputz luzea oso modu lerdenean bildurik, ehiztariek «erbi uzkurtua» esaten dioten jarrera horretan. Isilik zeuden biak; Arkadik liburu erdi ireki bat zeukan eskuetan, eta Katiak, berriz, saskitxoan geratzen zitzaizkion ogi-apurrak hartu eta txolarre banaka batzuei botatzen zizkien, zeinak, berezko duten ozartasun koldar horrekin, jauzika eta txioka ari baitziren haren oinen inguruan bertan. Haize mehe batek, lizarreko hostoen artean xuxurlaka, emeki higitzen zituen atzera-aurrera argi-printza urrekara batzuk bidezidor ilunean eta Fifiren bizkar ilehorian; lizarraren itzal trinkoak erabat biltzen zituen Arkadi eta Katia; noizean behin soilik, eguzki-izpi argitsu batek dir-dir egiten zuen neskaren adatsean. Isilik zeuden biak; baina isilik egoteko modu hori, elkarren aldamenean eseririk egoteko modu hori, hain zuzen ere, uste oneko kidetasun lasai baten erakusgarri zen: itxuraz, bietako inork ez zuen bestearengan pentsatzen, baina barne-muinean biak pozten ziren bestearen hurbiltasunaz. Eta haien aurpegiak ere aldatuak ziren azken aldiz ikusi ditugunetik: Arkadik lasaiagoa zirudien, eta Katiak, berriz, biziagoa, bipilagoa.

— Ez zaizu iruditzen —hasi zen Arkadi— itzal egiten digun zuhaitz honek oso izen egokia duela errusieraz? Izan ere, ez dago beste zuhaitzik airean hain lirain eta argitsu altxatzen denik.

Katiak, begiak gorantz jaso, eta esan zuen: «Bai»; eta Arkadik pentsatu zuen: «Gutxienez, honek ez zidak erantzuki egiten eder mintzatzeagatik».

— Ez zait gustatzen Heine —esan zuen Katiak, Arkadik eskuetan zeukan liburua begiekin seinalatuz— ez barre egiten duenean eta ez negar egiten duenean: triste eta pentsakor dagoenean atsegin zait.

— Niri, ordea, barre egiten duenean gustatzen zait —esan zuen Arkadik.

— Zure lehengo joera satirikoaren aztarna zaharrak dituzu horiek... («Aztarna zaharrak! —pentsatu zuen Arkadik—. Bazarovek entzungo balu!») Pazientzia hartu, onbideratu egingo zaitugu.

— Nork onbideratuko nau? Zuk?

— Nork? Ahizpak; Porfiri Platonitxek, jadanik ez baitzara eztabaidatzen berarekin; izebatxoak, herenegun elizara lagundu baitzenion.

— Ezin izan nion ezezkorik eman! Eta Anna Sergeievnari dagokionez, gogoan izan Jevgenirekin ados egoten zela gauza askotan.

— Ahizpa haren eraginpean zegoen orduan, zu bezalaxe.

— Ni bezalaxe! Dagoeneko haren eraginetik askatu naizela uste duzu?

Isilik geratu zen Katia.

— Badakit —esan zuen Arkadik— Jevgeni ez zaizula inoiz gustatu.

— Ni ez naiz nor hura epaitzeko.

— Badakizu, Katerina Sergeievna?, askotan entzun dut erantzun hori, baina inoiz ez dut sinesgarritzat jo... Ez dago gizabanakorik gutariko edonork ezin epai dezakeenik! Hori aitzakia baino ez da.

— Orduan, zera esango dizut... kontua ez da ez zaidala gustatzen, kontua da arrotz zaidala, eta ni arrotz natzaio berari... eta zu ere arrotza zara berarentzat.

— Zergatik?

— Nola azalduko nizuke?... Bera basapiztia da, eta gu, aldiz, etxe-abereak.

— Ni ere etxe-aberea naiz?

Katiak baiezkoa egin zuen buruaz.

Arkadik hatz egin zuen belarriaren atzean.

— Entzun, Katerina Sergeievna: hori, funtsean, iraingarria da.

— Zuk basapiztia izan nahi zenuke?

— Basapiztia ez; baina bai gogorra, adoretsua.

— Ezinezkoa da hori nahi izatea... Zure adiskideak ez du horrelakoa izan nahi, baina horrelakoxea da.

— Jum! Beraz, Anna Sergeievnarengan eragin handia zuela uste duzu?

— Bai. Baina ez dago inor nire ahizpa luzaz azpira dezakeenik —gaineratu zuen Katiak, ahapeka.

— Zergatik uste duzu hori?

— Oso harroa da... ez nuen hori esan nahi... estimu handitan dauka bere burujabetasuna.

— Eta nork ez dauka estimu handitan hori? —galdetu zuen Arkadik, eta une batez pentsatu zuen: «Zertarako balio du, ordea?»; «Zertarako balio du, ordea?», pentsatu zuen une batez Katiak ere. Adiskide izaki sarritan elkartzen diren gazteei maiz gertatzen zaie biek gauza bera pentsatzea.

Arkadik, irribarre egin, eta, Katiarengana apur bat hurbildurik, xuxurlaka esan zion:

— Aitor ezazu beldur pittin bat diozula.

— Nori?

— Ahizpari —argitu zion Arkadik, ahots-doinu adierazkorrez.

— Eta zuk? —galdetu zuen Katiak.

— Nik ere bai; ohar zaitez nik ere bai esan dudala.

Atzamarraz mehatxatu zuen Katiak.

— Harrigarri zait hori —hasi zen—, ahizpak inoiz ez zaitu orain bezain begiko izan, zeren aurreneko aldiz etorri zinenean baino askoz ere begikoago zaitu orain.

— Ez da izango!

— Ez zara horretaz konturatu? Horrek ez zaitu pozten?

Pentsakor geratu zen Arkadi.

— Zer dela eta irabazi dut Anna Sergeievnaren onginahia? Zure amaren gutunak ekarri dizkiodalako, agian?

— Badaude beste arrazoi batzuk ere, baina ez dizkizut esango.

— Zergatik?

— Ez dizut esango.

— Oi! Banekien oso burugogorra zarela.

— Burugogorra naiz, bai.

— Eta begi-zorrotza.

Katiak zeharka begiratu zion Arkadiri.

— Haserrerik eragin dizu horrek? Zer pentsatzen ari zara?

— Pentsatzen ari naiz nondik ote datorkizun oharmen ezin ukatuzko hori. Hain zara herabea, hain fidakaitza; zaputza zara mundu guztiarekin...

— Luzaro bizi izan naiz bakarrik; eta bakarrik bizi denak nahitaez hausnartzen du. Baina mundu guzti-guztiarekin naiz zaputza?

Esker oneko begirada bat egotzi zion Arkadik.

— Ederra da hori guztia —jarraitu zuen—, baina zure gizarte-mailako jendea, hau da, jende aberatsa, gutxitan izaten da dohain horren jabe, egia nekez iristen da haienganaino, errege-erreginenganaino ere nekez iristen den bezalaxe.

— Baina ni ez naiz aberatsa.

Arkadik, harriturik, ez zion behingoan ulertu Katiari. «Izan ere, ondasun guztiak ahizparenak dituk!», etorri zitzaion bat-batean burura; ideia hori ez zitzaion desatsegina gertatu.

— Zein ondo esan duzun hori! —ohartarazi zuen Arkadik.

— Nola esan dut, bada?

— Oso ondo esan duzu, xumetasunez, lotsarik eta harrokeriarik gabe. Nire ustez, txiroa dela dakien eta aitortzen duen gizabanakoak badu zerbait berezia, bere gisako harrotasun halako bat.

— Nik, ahizpari esker, inoiz ez dut horrelakorik pairatu; hitzak hizpidea ekarri duelako soilik hartu dut ahotan neure egoera.

— Ondo da; baina onar ezazu baduzula esan berri dudan harrotasun horren puska txikitxo bat.

— Esaterako?

— Esaterako, eta barka iezadazu hau galdetzea, gizon aberats batekin ezkonduko zinateke?

— Oso maiteko banu... Ez, uste dut kasu horretan ere ez nintzatekeela harekin ezkonduko.

— Horra! Ikusten? —egin zuen oihu Arkadik, eta isilune labur baten ondoren gaineratu—: Eta zergatik ez zinateke, bada, harekin ezkonduko?

— Bada, are abesti ezagun batek ere emaztegaiaren maila apalagoak dakarrenaz hitz egiten duelako.

— Zuk, beharbada, menderatzaile izan nahi duzu, edo...

— Oi, ez! Zertarako? Alderantziz, prest nago mendeko izateko; kontua da berdintasunik eza latza izan ohi dela. Baina ulertzen dut nork bere burua errespetatuz mendeko izatea; horixe da zoriontasuna; baina inoren eskumendean bizitzea... hori ez, ez hurrik eman ere!

— Ez hurrik eman ere! —errepikatu zuen Arkadik, Katiaren ondotik—. Bai, bai —jarraitu zuen—, ezagun duzu Anna Sergeievnaren odol berekoa zarela; bera bezain burujabea zara, baina isilkorragoa. Ziur nago inoiz ez zinatekeela lehena izango zure sentimendurik besteri adierazten, sentimendu hori denik eta biziena eta sakratuena balitz ere...

— Badago bestela jokatzerik? —galdetu zuen Katiak.

— Zu, hala ere, buruargia zara; ahizpak bezain nortasun handia duzu, edo handiagoa...

— Ez alderatu ahizparekin, mesedez —eten zion Katiak, bizkor—, horrek ez dit inolako mesederik egiten. Nonbait, ahaztu egin zaizu ahizpa ederra dela, eta buruargia, eta... zuk, batez ere zuk, Arkadi Nikolaitx, ez zenuke horrelakorik esan behar, eta are gutxiago hain aurpegi serioz.

— Zer esan nahi du batez ere zuk horrek?, eta nondik atera duzu txantxetan ari naizela?

— Txantxetan ari zara, jakina.

— Hala uste duzu? Eta bete-betean sinetsiko banu esan dudana? Eta uste banu oraindik ez dudala behar bezain argi hitz egin?

— Ez dizut ulertzen.

— Benetan? Ondo da, oraintxe konturatu naiz gehiegi goretsi dudala zure oharmena.

— Zer?

Arkadi alde batera jiratu zen ezer erantzun gabe, eta Katiak saskitxoan beste ogi-apur batzuk aurkitu eta txolarreei bota zizkien; baina bortitzegi mugitu zuen eskua, eta txolarreak hegan joan ziren, mokoan ogi-apurrik hartzeko denborarik gabe.

— Katerina Sergeievna! —hasi zen bat-batean Arkadi—. Beharbada ez dizu axolarik, baina jakin ezazu inor ez dudala zu baino gogokoago, ez ahizpa eta ez mundu honetako beste inor.

Zutik jarri, eta bizkor urrundu zen, mihitik itzuri zitzaizkion hitz haiek ikaratu balute bezala.

Katiak, saskitxoarekin batera bi eskuak belaunen gainera erortzen utzi, eta, burua okerturik, luzaz jarraitu zion Arkadiri begiekin. Apurka-apurka, kolore gorrixka bat agertuz joan zen haren masailetan, baina ezpainek ez zuten irribarrerik egiten, eta begi ilunetan nahasmendua atzematen zitzaion, artean izenik ez zuen beste sentimendu batekin batera.

— Bakarrik zaude? —entzun zen haren atzean Anna Sergeievnaren ahotsa—. Ez zara Arkadirekin irten lorategira?

Katiak presarik gabe aldatu zituen begiak ahizparengana (bidezidorrean zegoen, apain, aukeran dotoreegi jantzirik, eta eguzkitako irekiaren puntaz Fifiren belarriei eraginez), eta presarik gabe esan zuen:

— Bakarrik nago.

— Ikusten dut —erantzun zion ahizpak, barrez—. Bere gelara joan da Arkadi?

— Bai.

— Elkarrekin irakurtzen egon zarete?

— Bai.

Anna Sergeievnak, Katiari kokospetik heldu, eta aurpegia jaso zion.

— Ez zineten liskartuko, ezta?

— Ez —esan zuen Katiak, eta, emeki, kokospetik kendu zuen ahizparen eskua.

— Zein handikiro erantzuten didazun! Ziur nengoen hemen aurkituko nuela, nirekin osteratxo bat egitea proposatu nahi nion. Askotan eskatu dit berak hori. Feltrozko bota pare bat ekarri dizute hiritik, zoaz saiatzera: oraingoak guztiz maizturik dauzkazula ohartu nintzen atzo. Izan ere, zu ez zara behar beste arduratzen gauza horietaz, eta hain ointxo liluragarriak dituzu! Eskuak ere politak dituzu... baina aukeran handiak; horregatik, apain erakutsi behar dituzu ointxoak. Baina zu ez zara batere irtirina.

Bidean aurrera joan zen Anna Sergeievna, bere soineko ederraz hots leuna ateraz; Katiak, jarlekutik jaiki, eta, Heine harturik, alde egin zuen berak ere, baina ez zen joan botak saiatzera.

«Ointxo liluragarriak —pentsatzen zuen, astiro eta aise terrazara igoz harrizko maila eguzkiak berotuetan gora—, ointxo liluragarriak esan duzu... Bada, haien azpian jarriko dinat Arkadi Nikolaitx.»

Baina lotsak hartu zuen hori pentsatu orduko, eta bizkor egin zuen gorantz.

Korridoretik bere gelarantz zihoalarik, otseinburua lasterka inguratu zitzaion Arkadiri, eta jakinarazi zion Bazarov jauna haren gelan zegoela.

— Jevgeni! —murduskatu zuen Arkadik, ia ikaraz—. Aspaldi iritsi da?

— Oraintxe bertan. Anna Sergeievnari haren iristearen berri ez emateko eta zuzenean zure gelara eramateko agindu dit.

«Ezbeharren bat gertatu al da etxean?», pentsatu zuen Arkadik, eta, mailadia lasterka igorik, brastakoan ireki zuen atea. Bazaroven itxurak berehala lasaitu zuen, nahiz eta begi trebatuago batek, seguraski, barne-asaldu baten aztarna atzemango zuen ustekabeko bisitari lehen bezain adoretsu baina orain argalduaren irudian. Leihoan eseririk zegoen, longain haustsu bat sorbaldan eta aurrealdean hegala duten kapela horietako bat buruan. Ez zen bere lekutik altxatu Arkadi oihu ozen batez lepora jauzi zitzaionean ere.

— Hau ezustea! Zer dela eta hi hemen? —egin zuen espantu, urrats lasterrez gelan hara-hona ibiliz, hala nola egingo bailuke gertakari jakin batengatik pozik dagoela imajinatzen duen eta inoren aurrean hala agertu nahi duenak—. Dena ondo zoak etxean, osasuntsu zeudek denak, ez da hala?

— Ondo zoak dena hire etxean, baina denak ez zeudek osasuntsu —esan zuen Bazarovek—. Baina ez hasi berriketan, kvasa ekartzeko agindu, apur batean eseri, eta entzun ezak zer kontatuko diadan hitz labur baina, hala espero diat, behar bezain adierazkorrez.

Isildu egin zen Arkadi, eta Pavel Petrovitxekin izaniko dueloaren berri eman zion Bazarovek. Oso harritu zen Arkadi, baita goibeldu ere; baina ez zuen beharrezkotzat jo hori agertzea; bakarrik galdetu zuen ea osabaren zauria benetan ez zen arriskutsua, eta, Bazarovek erantzun zionean zauria interesgarria zela, baina ez medikuntzaren ikuspuntutik, gogorik gabe irribarre egin eta beldurra eta nolabaiteko lotsa sumatu zituen bihotzean. Bazarovek, antza, igarri egin zion.

— Bai, adiskidea —esan zuen—, horrelako ondorioak ekartzen ditik jaun feudalekin bizitzeak. Jaun feudalen artean egotea egokitzen bazaik, zaldun-borroketan parte hartu beharko duk. Gauzak horrela, berehala abiatu nauk «aitarenera» —halako doinu berezi batez ebaki zuen hitz hori—, eta bidean hona inguratzea erabaki diat... hori guztia kontatzera... behinik behin, hori esango niake alferrikako gezurra ergelkeriatzat edukiko ez banu. Ez, deabruak zekik zertarako inguratu naizen hona. Batzuetan, onuragarria izaten duk nork bere kalparrari heldu eta bere barrua kanpora ateratzea, errefaua baratzetik erauzten den bezalaxe; nik horixe egin diat egunotan... Baina gogoa nian berriro begiratzeko atzean utziko dudan horri, sustraiturik egon naizen baratzeari.

— Ez haiz nitaz ari —esan zuen Arkadik, urduri—, ez duk niregandik bereizteko asmorik. Hala espero diat behintzat!

Bazarovek tinko begiratu zion, begiak bi ezten eginik ia.

— Atsekabe handia litzateke hori hiretzat? Uste diat hi dagoeneko bereizi haizela niregandik. Hain hago mardul eta garbi... inondik ere, ezin hobeto zoazak Anna Sergeievnarekiko harremanak.

— Anna Sergeievnarekiko harremanak? Zertaz hari haiz?

— Ez haiz berarengatik etorri hiritik hona, nire jarratzaile gazte hori? Bestela, esadak, zertan dira igande-eskolak? Ukatuko didak Anna Sergeievnaz maitemindurik hagoela? Ala apal agertzeko ordua iritsi zaik?

— Jevgeni, hik badakik tolesgabea izan naizela beti hirekin; segurtatzen diat, zin egiten diat, oker hagoela.

— Jum! Hitz berri bat —esan zuen Bazarovek, ahapeka—. Baina ez duk zertan beroturik, niri bost axola zidak kontu horrek. Erromantiko batek zera esango likek: sumatzen diat gure bideak elkarrengandik bereizten hasi direla; nik, ordea, besterik gabe zioat zeharo nazkatu garela bata besteaz.

— Jevgeni...

— Hori ez duk txarra, ene adiskide maitea! Gauza askoz gogaikarriagoak zeudek munduan! Baina uste diat elkarri agur esateko ordua dela. Hemen nagoenetik, ezinago nardaturik sentitzen nauk, Gogolek Kalugako gobernadorearen emazteari idatziriko gutunak irakurtzen egon banintz bezala. Gainera, ez diat eman zaldiak askatzeko agindurik.

— Baina hori ezinezkoa duk!

— Zergatik?

— Orain ez nauk nigatik mintzo; baina hori zapuzkeria izugarria lukek Anna Sergeievnarentzat; zalantzarik gabe, hi ikusteko gogoa dik.

— Oker hago horretan.

— Nik, aldiz, ziur nagok hala dela —esan zuen Arkadik—. Zergatik ari haiz itxurak egiten? Aitor ezak bera ikustearren inguratu haizela hona!

— Balitekek hala izatea, baina, dena dela, oker hago.

Baina zuzen zegoen Arkadi. Anna Sergeievnak Bazarovekin egon nahi zuen, eta berarekin elkartzeko gonbita helarazi zion otseinburuaren bidez. Bazarovek jantzia aldatu zuen harengana joan aurretik: izan ere, aise ateratzeko moduan gorde zuen bere jantzi berria maletan.

Odintsovak ez zuen Bazarov hartu hark bere maitasuna hain ustekabean aitortu zion gela hartan, harrera-gelan baizik. Adeitasunez luzatu zizkion bere atzamarren puntak, baina haren aurpegiak nahi gabeko larritasuna erakusten zuen.

— Anna Sergeievna —esan zion Bazarovek berehala—, beste ezer baino lehen, lasaitu egin behar zaitut. Zure aurrean daukazun hilkor hau aspaldi zentzatu da eta espero du besteek ere honezkero ahaztua izango dutela haren burugabetasuna. Luzarorako alde egingo dut, eta, ulertuko duzunez, gizon sentibera ez banaiz ere, tristagarri litzaidake gorrotoz gogoratzen nauzulako ustea eramatea nirekin.

Anna Sergeievnak hasperen sakona egin zuen, mendi-gailur garai batera igo berria denak egingo lukeen bezala, eta irribarre bat loratu zitzaion aurpegian. Bigarren aldiz luzatu zion eskua Bazarovi, eta gogoz erantzun zion haren estutzeari.

— Ez dut gogoan iragana, ez dut atzera begiratzen —esan zuen Anna Sergeievnak—, are gutxiago kontuan izanik ezen, egia esan, nik ere oker jokatu nuela orduan, beharbada ez nintzen irtirina izan, baina bai beste zerbait. Hitz batean: izan gaitezen berriro adiskide, lehen bezala. Amets bat izan zen hura, ezta? Eta nork gogoratzen ditu ametsak?

— Nork gogoratzen ditu? Eta, gainera, maitasuna... alegiazko sentimendua da.

— Benetan? Oso pozten nau hori entzuteak.

Hala mintzatu zen Anna Sergeivena, eta hala mintzatu zen Bazarov; egia ziotela uste zuten biek. Bazen egiarik, egia osorik, haien hitzetan? Haiek ez zekiten, eta autoreak are gutxiago. Baina elkarri itsu-itsuan sinetsiko baliote bezala hasi ziren hizketan.

Anna Sergeievnak, besteak beste, Kirsanoven etxean zer egin zuen galdetu zion Bazarovi. Pavel Petrovitxekin izaniko dueloaren berri jakinaraztekotan egon zen, baina ez zion aipatu ere egin, interesa piztu nahi ziola pentsatuko ote zuen beldurrez, eta erantzun zion lanean jardun zuela denbora guztian.

— Bada, ni —esan zuen Anna Sergeievnak—, goibel samar ibili nintzen hasieran; Jainkoak daki zergatik, atzerrira joatea ere bururatu zitzaidan, hortik atera kontuak! Gero, berez joan zitzaidan tristura hori; zure adiskide Arkadi Nikolaitx etorri zen, eta neure bidera itzuli nintzen, neure benetako eginkizunera.

— Eta, barkatu galdetzea, zein duzu eginkizun hori?

— Izebarena, irakaslearena, amarena, nahi duzun bezala deitu. Bestetik, badakizu hasieran ez nuela ulertzen Arkadi Nikolaitxekin lotzen zaituen adiskidetasun estu hori? Ezdeus samarra iruditzen zitzaidan zure laguna. Orain, aldiz, hobeto ezagutzeko aukera izan dut, eta buruargia dela konturatu naiz... Eta, batez ere, gaztea, gaztea... gu ez bezala, Jevgeni Vasilitx.

— Oraindik ere kikiltzen da zure aurrean? —galdetu zuen Bazarovek.

— Beharbada... —hasi zen Anna Sergeievna, eta, apur batean pentsakor geraturik, gaineratu zuen—: Orain konfiantza handiagoa du, hitz egiten du nirekin. Lehen, ordea, ihes egiten zidan. Dena dela, nik ere ez nuen haren lagunartea bilatzen. Katiaren lagun handia da.

Gogaitzen hasia zen Bazarov. «Emakumezkoak amarrukeriatan beti!», pentsatu zuen.

— Ihes egiten zizula esan duzu —ohartarazi zion Bazarovek, irribarre hotz batez—, baina ez zenion antzematen zutaz maitemindurik zegoela?

— Nola? Bera ere bai? —itzuri zitzaion Anna Sergeievnari.

— Bera ere bai —errepikatu zuen Bazarovek, burua apaltasunez makurtuz—. Ez zenekien?, nik eman dizut albistea?

Begiak beheratu zituen Anna Sergeievnak.

— Oker zaude, Jevgeni Vasilitx.

— Ez dut uste. Dena dela, beharbada, ez nuen aipatu behar kontu hori.

«Baina aurrerantzean joka ezan amarrurik gabe!», gaineratu zuen bere kolkorako.

— Zergatik ez? Kontuak kontu, uste dut orain ere garrantzi handiegia eman diozula irudipen igarokor bati. Susmatzen hasia naiz gauzak beren neurritik ateratzeko joera duzula.

— Hobe genuke horretaz ez hitz egin, Anna Sergeievna.

— Zergatik? —esan zuen, baina hitz beste egin zuen berak. Dena dela, estugarri zitzaion Bazarovekin egotea, nahiz eta dena ahazturik zeukala esana zion eta bera ere hori hala zela sinesten ahalegindua zen. Bazarovekin gairik arruntenez hitz eginik ere, berarekin txantxetan ariturik ere, halako izu-ikara baten zama arina sumatzen zuen barnean. Horixe gertatu ohi zaie itsas zabalean ontzi batean daudenei: berriketan eta barrezka aritzen dira patxada ederrean, lehorrean egingo luketen bezalaxe, baina denik eta geldiunerik ñimiñoena gertatuz gero, ezohiko ezein gorabeheraren seinalerik ñimiñoena atzemanez gero, bertantxe azaltzen da aurpegi guztietan halako asaldu berezi bat, etengabeko arriskuaren kontzientzia etengabearen adierazgarri.

Anna Sergeievnaren eta Bazaroven arteko elkarrizketak ez zuen luze iraun. Anna Sergeievna berehala hasi zen pentsakor geratzen eta edonola erantzuten, eta, azkenean, egongelara aldatzea proposatu zion Bazarovi. Printzesa eta Katia aurkitu zituzten han. «Non da Arkadi Nikolaitx?», galdetu zuen etxekoandreak, eta, jakinik ordu bete baino gehiago zeramala desagerturik, haren bila joateko agindu zuen. Ez zuten berehala aurkitu: lorategiko sasiarterik sarrienean gorderik zegoen, eseririk, kokotsa esku gurutzatuetan bermaturik zeukala eta gogoetetan murgildurik. Sakonak eta axolazkoak ziren haren gogoetak, baina ez goibelak. Bazekien Anna Sergeievna bakar-bakarrik zegoela Bazarovekin, baina, garai batean ez bezala, ez zuen jeloskortasunik sentitzen; alderantziz, pozik zegoen, haren aurpegiak lasaitasuna erakusten zuen; bazirudien zer edo zertaz harriturik zegoela, eta erabaki sendo bat hartua zuela.

© Turgenev

"Turgenev / Aita-semeak" orrialde nagusia