JAUSLEKUTIK
Ongi da oso kometa bat
hegan jar dezazun eta soka
oso luze eman, begien bistatik
galtzeraino, urrun, gai bazara. Zeu ere
hegan bazenbiltza bezala, eta, eskuarki,
horretan, aspaldiko oroitzapenek
laguntzen dute eta denbora sail zabalak
agertzen zaizkizu, ajeak, sentimentuen
maria gorak, Faluneko meategiak,
egunen batean zoroaren pare jaitsi,
une soil batez akaso, eta ahaztu genuen hura.
Bizitza, nork bizi izaten du, bada? Ez ohantze
hutsal batek, ez diru-ahoek;
ezpada errubiek, pitxi-gorriei eusteko eta
haiekin liluratzeko gai den esku baten
ahur babesgabe geldian;
edo bestela erditze jada sosegatu baten
goizkorriak, edo haur baten begi
oraindik garbiek, edo negar ezkutu batek.
Bizitza, nork bizi izaten du, bada? Ez al duzu ikusten
sufrimendu meta ikaragarri hori,
batengandik bestearengana iragazia, kupidagabeko
egoskorkerian eutsiriko katea-lan
gogor baten gisan, eta ez-jakinean?
Ongi da oso kometa bat
hegan jar dezazun,
baina bat-batean —gogoan izan, baina arriska ezazu—
hautsiko dira kainaberak, urratuko oihala,
karraskotsez, eta zu hondar gainera eroriko,
jauslekutik,
olatu gris-garaiak hondartza gainean nola apurtzen diren
begira, eta umelduko zaizkizu
hezurrak eta ez zaizu Herio arrotz izango.
|
DES DEL TALOS
Està molt bé que facis / volar un estel i que li donis / corda molt llarga fins a perdre'l / de vista, lluny, si n'ets capaç. És com si tu / també volessis i, generalment, / antics records ajuden / a fer-ho i se't revelen amples / espais de temps, ressaques, plenamars / de sentiment, les mines de Falun, / on algun dia vam baixar enfollits, / potser un moment tan sols i l'oblidàrem. // La vida, qui la viu? No un jaç / banal, no boques de diner, / sinó robins en la quieta / palma indefensa d'una mà capaç / de retenir-los i meravellar-se'n; / o bé el matí rosat d'una parida / calmada ja, o els ulls encara nets / d'un nen, o un plor secret. // La vida, qui la viu? No veus / la immensa quantitat de sofriment / transmesa d'un a l'altre com en dur / treball fet en cadena amb implacable / tenacitat, i que s'ignora? // Està molt bé que facis / volar un estel, / però de sobte —pensa-hi però arrisca't— / es trencaran les canyes, s'esquinçarà la tela, / cruixint, i tu cauràs damunt la sorra, / des del talús, / mirant les ones grises, altes, batre / damunt la platja i se't faran humits / els ossos i la mort no et serà estranya.
© Joan Vinyoli
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta