OSTATUKO ATEA
Kale mortuko eguzki islatuak
begiak kuzkurtzen dizkit. Bien bitartean, gizon batek
hartxintxarra pikatzen du; eta bere bizia
du pikatzen. Neskatxa korteiatzen ari
hautsez guztiz estali mahats-parraren azpian:
zelatan, bere iruzurraz, denboraren joana.
Bat lotan ikusten dut, zaran bat
buruko gisan; txapel batek gordetzen dio
lo sakona, eguna laburtzen dio loak.
Jende sasoikoa! Nik —hiriko gizona,
keinuz eta hizketaz bestelakoa—,
asperdura dastatzen dut, iragazki bakarra
gure bizitza alferrekoa luzarazteko.
|
PORTA D'HOSTAL
El gran ressol de la deserta via / mos ulls acluca. Mentrestant un home / pica la grava: i és la vida seva / que està picant. Festeja la donzella / sota una parra tota espolseïda: / acuita amb son engany el tomb de l'hora. / En veig un de dormit, amb una sàrria / sota del cap: una catxutxa amaga / el son pregon que sa diada escurça. / Gent temporal! Jo, l'home de la vila, / de diferent accionat i parla, / provo, parat, el tedi, l'únic filtre / per a allargar la nostra vida inútil.
© Josep Carner
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta