XI

 

        Alferrik hil zaitut, zeure heriotza ez baitzen beharrezkoa: ni neu joan nintekeen; edota Jeanne edo Claire bidali; zergatik Jeanne? Zergatik Claire? Zergatik zeu? Nolatan ausartzen naiz aukeratzen? Gogoratzen naiz, esaten zuen: Norberak nahi duenaren alde egin behar du. Hark esaten zuen hori. Atzo zen. Nik ezin dut ezer gehiago esan. Ezin dut arrazoia zuenik esan, ezta oker zebilenik ere. Baina ezin dudanez ezer esan, ahots hori isilarazi beharra dago. Nire bizitza isilarazi beharra dago.

        Ahotsak hitz egin eta historia garatu egiten da. Nire historia. Eta zu, zu isildu egiten zara, zure begiak itxita mantentzen dira. Laster egunsentia izango da. Betiko isilduko zara eta ni ozenki mintzatuko naiz. «Zoaz, edo ez joan», esango diot Laurenti. Ez naiz mintzatuko.

        Mintzatzen zen. Bazekien zer nahi zuen eta kale hutsetan urrats luzez ibiltzen zen bitartean mintzatzen zen, bere gelan, Parisen zehar, eta igandean Morvan, Normandia eta Bretainiako baserrietan mintzatzen zen armak gordeta zeuzkaten nekazariekin. Nekazariek bere hitza entzuten zuten, baita langileek eta burgesek ere. Ingalaterran entzuten zuten eta irratiak noizbait erantzuten zion: «Mitxoletak hilobietan loratuko dira». Normandia eta Bretainiako zelaietan hegazkinek, jausgailuetan zintzilik, metrailadoreak eta granadak jaurtitzen zituzten.

        — Benetan hasi behar da.

        Pabilioi bakartu bat alokatu zuten errebalean eta Blomart jaunak inprentako tresneriaz hornitzea onartu zuen. Inprimategi bat. Armategi bat. Kamionetaz joango gara armen bila. Eta dena hasiko da. Zerbait gertatuko da, nire eraginez eta ez nire gogoz bestera: nik nahi izan nuelako.

        Zarrada bat sentitu zuen. Atea jo zuten.

        Ez nuen segidan ezagutu. Kaskamotza zen eta bizar ilelatza zeraman:

        — Marcel!

        — Bai horixe! —esan zuen Marcelek. Barrezka ari zen.

        — Nolatan zaude hemen? Ihes egin duzu?

        — Ez duzu pentsatuko biltzeko baimen bat egin didatenik —esan zuen Marcelek. Nire gelan sartu eta ingurura begiratu zuen, pozik.

        — Hara! Oraindik hemen dauzkazu nire koadroak —esan zuen. Une batez isilean aztertu zituen.

        Sorbaldatik heldu nion:

        — Ezin dut hemen zaudela sinetsi —esan nuen.

        — Ni neu naiz —esan zuen.

        Ogi puska bat eta gurina atera nuen arasatik.

        — Gose izango zara.

        — Jateko irrikitan nago —esan zuen Marcelek. Eseri egin zen—. Egia al da Parisen gosetea dagoela?

        — Oraindik ez —esan nuen. Patata eltze bat ipini nuen sutan. Han zegoen Marcel, bere buru handia, bere esku lodiak, bere misteriozko kanibal barrea; nire gela betetzen zuen. Zeharo pozik nengoen.

        — Jadanik Alemaniarako bidean zinela uste genuen!

        — Oi! Bidali gura ninduten, ba —esan zuen Marcelek.

        — Asko kostatu al zaizu hanka egitea? Gogorra izan da?

        — Ez. Ibiltzea atsegin dut —esan zuen Marcelek. Gurina zabaltzen zuen ogi puskan. Burua altxatu zuen—. Konta iezadazu. Nola doa dena hemen?

        Sorbaldak altxatu nituen.

        — Alemanak bulebarretatik ibiltzen dira? —esan zuen—. Euren alboan esertzen zarete metroan? Kalean bidea galdetu eta erantzun egiten diezue?

        — Bai —esan nuen—. Hala da. Baina beharbada ez da beti horrela izango.

        Kontatzen hasi nintzaion. Jaten zuen bitartean entzuten ninduen.

        — Horrela ba, mugimendu terrorista baten burua zara —esan zuen. Barrezka hasi zen—. Azkenik, ez da inorengandik galdu behar itxaropena.

        — Gutxien espero genuenen begikotasuna eta babesa jasotzen dugu —esan nuen—. Aitarekin adiskidetu naizela pentsa ezazu. Burgesia nazionalistak laguntzen gaitu.

        — Ondo dago hori —esan zuen Marcelek. Oraino ari zen jaten. Bizarra eta preso baten kaskezurra izan arren, betiko Marcel bera zirudien.

        — Zer egin behar duzu zuk? —esan nuen— Monceau-les-Mines-etik gertu bizi den lagun baten helbidea emango dizut, lerroa gurutzatzen lagunduko dizu.

        — Hara joan beharra daukat desmobilizatzeko? —esan zuen Marcelek.

        — Paperak behar bezala izan nahi badituzu beharra daukazu!

        — Joango naiz orduan —esan zuen Marcelek.

        — Eta gero zer? —esan nuen—. Xakean jokatzen hasiko zara atzera?

        — Asko jokatu naiz esparruan; azkenean zazpi partida egiten nituen begiak itxita.

        — Nolakoa zen hango bizimodua?

        — Lasaia! —patrikatik pipa atera zuen—. Tabakorik badaukazu? —nire tabako-ontzia luzatu nion. Mirespenaz haztatu zuen.

        — Tabako hau guztia? —esan zuen.

        — Han ez al zeneukan?

        — Sarritan ez —poliki bete zuen pipa—. Niretako lanik badaukazu?

        — Gurekin lan egiteko prest izango zinateke? —esan nuen.

        — Akaso. Ez dut idazkirik egin gura, ezta hitzaldirik ere.

        — Ezin dizut haatik bonbak jaurtitzeko mandatua eman, ezta garajeak erretzekoa ere. Zeure burua lehertaraziko zenuke lehenengo egunean.

        — Bistan dago —esan zuen Marcelek, atsekabez. Zalantza egin nuen. Bazen ondo egin ziezagukeen zerbitzu bat.

        — Benetan gura duzu saltsan sartu?

        — Horrek harritzen al zaitu? —esan zuen Marcelek—. Xakean erregimen guztien menpean joka daitekeela uste duzu, ala?

        — Zuregandik, axolagabetasun politikoak ez ninduke harrituko. Gizakiarekin zerikusirik ez duenaren alde egin duzu beti.

        — Eta galdu egin dut —esan zuen Marcelek.

        Isilune bat egon zen.

        — Zerbait proposatuko dizut —esan nuen.

        — Bota.

        — Ondo dago! Armak eta inprimategia gordetzeko pabilioiak oraindino ez dauka maizterrik. Gure ekintzez at mantenduko den norbait behar dugu. Ezkondua zara zu, mesede handia egingo dizu horrek. Egunak pintatzen edo eskulturak egiten igaro ditzazun besterik ez dizugu eskatuko.

        — Non da zure pabilioi hori?

        — Meudon-en.

        — Meudonen —esan zuen goibel—. Tira! Ez da gehiegi eskatu behar.

        — Gauza bat bakarrik. Konturatzen al zara? —esan nuen—. Zeure bizitza eta Deniserena arriskatzen dituzu.

        Irribarre egin zuen:

        — Denise izugarri poztuko da.

        — Ziur al zaude ez duzula niri mesedea egitearren onetsiko?

        — Eta zuri zer? —esan zuen Marcelek. Barrezka ari zen—. Zure kausaren onura baino ez duzu aintzakotzat hartu behar.

        — Ez —esan nuen. Zerbaitek eragiten zidan nire baitaren sakonean. Ahots hura isilarazia nuela uste nuen, ordea. Lehenik Jacques... —. Ez zaitut baliabide bat bezala erabili nahi.

        — Oraindik ez zait begitantzen buruzagi baten kemena daukazunik —esan zuen Marcelek.

        — Beharbada —esan nuen. Ez nuen irribarrerik egiten. Oso serio so egin zidan.

        — Beti bezain harroputza zara. Baliabidetzat har nazakezula uste duzu. Gogoak ematen didana egiten dut.

        — Nahi duzun moduan.

        Bihotzean korapilo bat geratu zitzaidan. Zergatik bera? Zer nahi jakin, eta egin. Erraza ematen zuen. Armak, armak ezkutatzeko pabilioia eta pabilioierako maizterra nahi nituen. Baina ez nuen nahi Marcelek, hain zuzen ere, pairatzea arrisku hura. Eta bestela nork? Zergatik Vignon bera baino hobeto? Xedeak nabariro distira egiten zuen; baina ez zuen bide ezezaguna argitzen. Baliabide oro dira txarrak. Zergatik zu?

        Hona ekarri nau. Zu hor zaude, hiltzen ari zara eta ni begira naukazu. Mugitu egiten da, adia egiten du: «Ruth! Ruth!». Nori deika ari da? Nor ote da? Ez dakit. Oraingoan oso azkar garatzen da historia, ur azpian banengo eta segundo batzuetarako arnasa besterik geratuko ez balitzait bezala. Uraren sakonean. Etsipenaren sakonean. Kamionetek bideak zeharkatzen dituzte. Kaxa astunez zamaturiko kamioi aleman bat ere sartzen da Parisen; gidariak urdaiazpikoa eta gurina garraiatzen dituela uste du, diru asko ordaindu diote. Meudoneko pabilioian altzariak, koltxoiak eta arropa fardelak deskargatzen dituzte; kaxak deskargatzen dituzte. Hotza izanagatik ere, makutsik da Laurent; izerdiak hauts geruza bat itsatsi dio aurpegian. Bolboraren pisuak konkortuta jaisten ditu sotoko eskailerak, eta barrezka ari da. Eta jadanik Denisek bere altzari eta tapizak jarri dituen egongelan nago, berogailuak durundi egiten du eta bihurka doan marra gorri bat erakusten diot Laurenti Pariseko plano batean.

        — Ikusi: lehenengoa eskuinera; bigarrena ezkerrera eta bulebarretik jarraitzen dugu.

        — Ondo dago —esan zuen—. Ulertuta.

        — Planoa buruan daukazu?

        — Buruz marraz dezaket.

        Orria lauskitu eta berogailu baten sutara botatzen dut. Xakeko taula baten aurrean eseri da Marcel, gogoeta egiten ari da. Denise joan eta etorri dabil, gelan zehar.

        — Gustuko dut Gestapoarekin hastea —dio Laurentek.

        Adats kizkurrak begiratu dizkiot, begi urdinak, aho basatia; inoiz ez dut hain luze ikusi; ez dauka Jacquesen antzik; baina kolore berekoa du odola.

        — Patrikak hustu al dituzu?

        — Ez zaitez beldur izan —karteratik nortasun agiri faltsua atera eta harro begiratu zuen—. Oso ondo dago. Esan ba. Perrier-en berririk badugu?

        — Ez. Ezer ez. Ezkutuan dirau. Esparru batera eramaten dutenean, harremanetan jartzen saiatuko gara.

        — Singer bere gelan urkatuta aurkitu dutela dirudi —esan zuen Denisek—. Eta kaperauak dio urkatzea ez zitzaiola inoiz gogora etorri ere.

        — Litekeena da.

        Erlojuari begiratzen diot. Hamarrak eta bost, oraindik goizegi da. Jaiki eta Marceli urreratzen natzaio.

        — Orduan zer? Defendatzen al da erregea?

        Burua altxatu zuen:

        — Ez daukat burua behar den lekuan —esan zuen—. Ezin dira bi gauza batera egin.

        — Berriz ere margotzen hasteak pozten nau.

        — Baita ni ere —irribarre egiten dit. Berba egin eta beste zerbaitez berba egiteko gogoa daukadanaz jabetzen da—. Ergela izan naiz.

        — Ez zaizu jada zentzurik gabea iruditzen margotzea?

        — Ez —esan zuen Marcelek—. Esparruan ondo ulertu nuen. Hangoek irakur-gela dekoratzeko freskoak eskatu zizkidaten: haien begiak ikusi bazenitu. Zoragarria zen, benetako mirespena. Ideiak aldatu zizkidan horrek.

        — Betidanik pentsatu dut publiko bat falta zitzaizula —esaten dut.

        — Handikeria zen ere bai —dio Marcelek—. Nire koadroa bere kasa existitzea nahi nuen, inoren beharrik gabe. Zinez besteek ematen diote bizitza. Baina liluragarria da alderantziz. Bizitzera nik behartzen baititut —misteriozko irribarrea egin zuen, apur bat maltzurra—. Ulertzen al duzu? Libreak dira, eta ni etorri eta euren askatasuna urratzen dut: aldi berean libre utziz urratzen dut. Objektuak egitea baino arras interesgarriagoa da.

        — Bai —jakinminaz so egin nion—. Eta horregatik arduratzen zaitu inguruan gertatzen denak?

        — Jakina —esan zuen Marcelek—. Nire publikoa aukeratu nahi dut.

        Sorbaldan ipini nion eskua. Bere aldetik dena zegoen ondo. Baina Marcelek ez ninduen sekula benetan kezkatu. Ziur nengoen sekula ez zuela nahi zuena besterik egiten. Deniseri so egin nion.

        — Hemendik jarraitzen du burusoilak?

        — Ez dut ikusi hiru egunetik hona —neskak irribarre egin zuen—. Amets egingo nuen; ez zen gutaz batere arduratzen. Ez dago gutaz arduratzeko arrazoirik.

        — Noski.

        Ahots zuhurraz mintzatzen da; baina betzuloak dauzkan. Gauez amesgaitzak egiten ditu, eta egunez, lorategiko burdinesian zehar, zelatan dabil. Badakit atzera ez duela egingo, ez duela inor salduko. Edozein zereginetarako gauza izango da. Baina berak ez du heriotza aukeratu; nolabaiteko bizimodua besterik ez du aukeratu. Beldur da. Eta heriotza etor daiteke, eteten den soka edo harrapatzen zaituen bezain istripu baboa litzatekeen heriotza. «Oso ederra da jendea libre uztea». Non da bere askatasuna?

        — Kafe pitin bat gehiago? —galdetu zuen neskak.

        — Bai, mesedez.

        Kikarak betetzen dizkigu. Hamarrak eta hogei. Laurent zaratatsu ari da kafea hartzen. Patxadan zebilen. Bolondres onetsiko luke heriotza, baina ziur dago ez dela hilko, nirekin lan egiten baitu. Dena ondo pentsatu al dut? detonagailua egiaztatu nuen, dena pentsatua neukan. Mahaian utzi nuen kikara.

        — Goazen! —esan nuen.

        Denisek txunditurik begiratu zidan.

        — Nolatan? Ez zara ba Laurentekin joango?

        — Noski.

        — Baina ezin duzu hori egin —esan zuen Denisek—. Zer bihurtuko da mugimendua zuri zerbait jazoz gero?

        — Badakit. Jeneralak ohean hiltzen dira. Nik ez daukat jeneral bihotzik.

        — Erosi beharko dugu ba —esan zuen Denisek—. Ondotxo dakizu ez dagoela zu ordezkatzeko inor.

        — Nire kideak bizitza arriskuan jartzera bidali eta kafetxoa hartzen geratzea nahi duzu?

        Gaitzespenaz so egin zidan Denisek.

        — Zeure buruak gehegi arduratzen zaitu —esan zuen.

        Hitz hark hozka egin zidan. Arrazoia du. Beharbada burgesa naizelako da, neure buruak beti arduratzen nau.

        — Zeure kezka pertsonalak ez zaizkigu axola —ekin zion, gogor—. Alderdia beste guztiaren aurrean jartzen duzulako jarri gara zeure esanetara: ez daukazu guri traizioa egiteko eskubiderik.

        Laurenti begiratzen diot; axolagabe entzuten du: egiten dudan oro ondo egina da. Marceli begiratzen diot:

        — Zer pentsatzen duzu zuk?

        Barre egiten du:

        — Zure gauza bera.

        — Bai —esaten diot Deniseri—. Arrazoia duzu. Ez naiz berriz hasiko. Baina gaur Laurenti lagunduko diot: bi izan beharra daukagu, eta ez dut operazioa atzeratu gura —altxatzen naiz—. Eta nire begiez ikusi gura dut behingoz nola gertatzen den dena.

        — Batzordera eramango dut auzia —dio Denisek Aldez aurretik dakit zein izango den euren erabakia.

        — Ados —esaten dut.

        Irteten gara. Gauean zehar doaz gure bizikletak, argi biribil txiki bat eramanez aurrean. Nire zorroan, tipula eta azenarioen azpian, itxura xumeko sardina-pote antzeko bat zegoen. Gure eskuinean, ilunean, erlantz beltz eta motela eta usain freskoa: Sena. Hondar zakuek bidea oztopatzen digute: oina lurrean jarri eta bideari ekiten diogu; Parisen sartu gara. Hiria lo zegoela zirudien; kaleetan inor ez eta etxeak harri ilunezko blokeak ziren. Haiek baino ez diote uko egiten leihoak kamuflatzeari, eta euren eraikinek dirdai egiten dute: hantxe, hiribideko beste muturrean, argizko laukizuzen handia ikusten da. Eskua zorroan murgildu eta sardina-potea ateratzen dut; atzetik datorkit Laurent eta badakit berak ere atzamarren artean estutzen duela metal hotz eta gogorra. Eskuinean hurbiltzen ari da argizko laukizuzena. Kristalez bestaldean uniforme urdin eta besoko horidun gizonak daude, etxeko pisu guztietan. Atearen aurrean, auto bat gelditu eta kotxearen aurrean zutik dira ofizial alemanak. Buelta eman nuen.

        — Kale egin dugu —esaten diot Laurenti—. Jarrai iezadazu.

        Haien aurretik igarotzen gara; ez dizkigute eskuak ikusten. Hiribidetik jaitsi eta eskuinera hartu dugu. Bizikleta geldotzen dut.

        — Kirtenkeria hutsa da —dio Laurentek.

        — Ez dira hortxe geratuko gau osoan. Ostera txiki bat egin dezagun, lasai-lasai.

        Etsita sentitzen naiz. Atzo arratsaldean, ez zegoen autorik, eta oraingoan hor dago, hain da soila eta naturala. Nire buruan alai goaz lotara Madeleinerenera. Eta benetan? Bere gelan urkatua topatu dute... Luzetxo gabiltza alderrai eta isilik.

        — Begiratu bat egiteko itzul gaitezen.

        Hiribideko gaineko aldera bueltatu ginen; lehiarik gabe jaisten gara: hutsik dago galtzada. Polizia bat dabil, bera bakarrik, espaloitik: abiadura moteltzen dut, lauki argitua destatu eta potea jaurtitzen dut.

        — Kito! Gure atzean, kristal hautsien zarata, eztanda bat, garrasiak, txilibitu hotsak. Malda arinean jaisten da hiribidea, abiadura bizian egiten du ihes gurpilen azpian. Txilibitua jotzen dute geure atzean. Lehengoa eskuinera. Txilibitua berriz ere. Bigarrena ezkerrera. Arnasa berotu arte eragiten diegu pedalei. Indarra berreskuratzean, isilik da dena. Kaleak, zerua lo dago. Badirudi inon ez dela deus inoiz gertatzen.

        — Eman diegu —dio Laurentek.

        — Bai, hori uste dut nik.

        — Ez da kirol bat; errazegia da.

        — Oraindik ez dira ohitu. Itxaron apur batean.

        Lehiarik gabe eragiten diegu pedalei. Bero naiz, arina sentitzen naiz. Erraza da norberak nahi duena egitea; dena da erraza. Bihar atzera hasiko gara. Beste zenbait eraikinek eztanda egingo dute. Baita trenek, gordetegiek eta fabrikek ere. Colibri ostatuaren atean gaude eta pontxea edaten dugu supazterrean, Madeleinerekin. Hantxe bertan, hildakoak eta zauriak jasotzen dituzte, orroka ematen dituzte aginduak, fusilatzen gaituzte. Eta guk pontxearen flanbeatuari so egiten diogu, lasai eta galdurik, baso baten sakonean bezala.

        Biharamun eguerdian, Madeleine lantegiko atera etorri zait bila:

        — Lan fina izan da —dio—. Zortzi hildako eta ez dakit zenbat zauritu egon dira. Irakiten dago auzo guztia.

        Pozik noa Clichyko kaleetan zehar: nire bihotzari ez zaizkio hildakoak damutzen. Nire aurpegian, nire eskuetan, ez dago inolako arrastorik. Tailerrean, burkideek harritu barik begiratzen digute. Ez daukagu heriotza zigortuaren itxurarik batere. Beste guztien antzeko eguna da. Arratsaldean, gurasoen etxean afaldu behar nuen; zazpietan metrora sartu eta kartel gorria ikusi nuen maiolika zurietan itsatsia.

        — Ikusi al duzu? —esan zidan amak.

        — Zer?

        — Kartelak. Bart atentatua egon da; hamabi preso fusilatu dituzte, ordainez —begira daukat: begi sartuak ditu, masaila handituak, andre zahar baten itxura du; ahots hotzez errezitatzen du:

        — Hemendik hiru egunetara ez badira Atentatuaren egileak agertzen, beste hamabi preso fusilatuko dituzte.

        — Badakit. Hasten ari da —diot.

        — Ehun eta berrogeita hamar mila liberako saria eskaini dute edozein argibide baliagarriren truke —dio aitak, trufari.

        — Ez al dute euren burua salatuko? —dio amak—. Hamar errugabe fusilatzen utziko dute?

        Nire eskuek ez zuten dar-dar egiten; ez naiz gorritu. Haatik, eskuetan, aurpegian, aztarnak daramatzat, sentitzen ditut; amak ikusten ditu eta bere begirakuneak erre egiten nau.

        — Ezin dute —diot—. Euren burua salatuz gero, ezingo lukete inoiz berriz hasi.

        — Kausaren alde egin behar dute —dio aitak. Harro dago. Berak jaurti du bonba eta bere ekintza ez zaio damutzen: gizon gogorra da.

        — Orduan ez lukete egin dutena egin beharko —dio amak Frantsesak hil dituzte.

        — Badakizu Polonian zer gertatzen den? —diot—. Juduak trenera sartu, bagoiak hermetikoki itxi, eta gasa isurtzen dute konboi guztian. Sarraski hauen gaizkide bihurtzea nahi al duzu? Ordu honetan norbait gehiago hiltzen ari dira.

        — Eta bonba honek poloniar bakar baten bizia salbatu du, ala? —dio amak—. Hogeita lau hilotz gehitzen ditu, hori da guztia.

        — Pisu handiko hilotzak ditugu —diot—. Honen ostean kolaborazio hitzak bere zentzua mantentzen duela uste al duzu? Anaia nagusiaren harropuzkeriaz irribarre egin ahal izango digutela uste duzu? Oraingoan odol bustia dago geure artean.

        — Borroka egin gura dutenek, egin dezatela, eta euren odol bera isur dezatela —esan zuen amak. Adatsetik pasatu zuen eskua—. Baina gizon haiek ez zuten hil gura, ez diete deus galdetu —ahots barik geratu zen—. Ez dute eskubiderik, hilketa da hori.

        Ezintasunez altxatzen ditut sorbaldak. Eztarria korapilatu zait. Zorionez aitak hitz egin, azaldu egiten du. Tinta eta hauts usain zaharra dago galeriako giroan; usain horrek ito egiten ninduen antzina, eta pianoaren azpian tapiza harramazkatzen nuen: Louiseren haurtxoa hil da. Ezinbestean hilda, betiko. Bizia betiko kendu diet, euren bizitza bakarra, inor ez da euren ordez biziko. Ez naute ezagutzen ere eta bizia kendu diet. Norbaitek atea jotzen du. Marcelek tailerrean irakurtzen ziharduen, zangoak mahai gainean, eta atea jo nuen. Nahikoa. Nahikoa. Banekien. Neuk nahi izan dut. Bihar hasiko gara berriz. Neskameak zopa dakar, ez naiz gose, baina jan beharra dut. Amak ez du jaten: niri begira dago. Ez du jakin behar. Badaki. Badakit badakiela. Ez dit inoiz barkatuko.

        Jan egiten dut. Garagar kafea edaten dut. Eta esango banio: ondo dago, nire burua salatuko dut, zer egingo luke? Baina ez dut ezer esaten eta ez dauka ni indarrez gorrotatzea besterik. Ez du aitaren esana entzuten; urrunera begira dago, kementsu eta adigalkor; eta aitak hitz egin eta nik erantzun egiten diot.

        Mintzatzen gara, eta aurrera doa erlojuaren orratza. Hamaikak. Bihotza korapilatu zait; bat-batean bost urte dauzkat, beldur eta hotz naiz, amak ohean estaltzea nahi nuke, luzaroan besarkatzea; hemen geratu nahi nuke: nire gela zaharrean oheratuko nintzateke, iraganean uzkurtua, eta beharbada lo egingo nuke.

        «Alde egin beharra daukat».

        Jaiki egiten naiz; hanka astunak ditut; ezin naiz gelditu; bere begiradak harrapatzen nau; musu emateko makurtzen naizenean, ezpainak estutu eta zurrun jarri zen: «Zeuk egin duzu. Orain paira ezazu». Isilik geratu da, baina bere ahots gogorra entzuten dut. Barkatu barik hilko da.

        Gauean murgildu naiz, nire aurretik ibili. Goizera arte ibili nahi nuen. Gauerdian nire gelara igo eta tximinia hutsetik gertu eseri naiz. Bakarrik. Nire krimenarekin bakarrik giltzapean. Parrilan egunkari zaharrak ikusten nituen, garretan. «Eta dena alferrik balitz? Alferrik hil banitu zer?». Tximiniatik gertu esnatu naiz goiztirian, hotzak joa, ahoa garratz eta pentsatzen: «Berriz hasi beharra dago. Bestela dena litzateke alferrik. Alferrik hil nituzkeen».

        Dagoeneko ez daukat indarrik. Ezin dut jarritu: gaur gauean, ohe honetan zeu ari zara hiltzen. Gelditu nahi dut. Ezin naiz gelditu, ala? Errebolberra nire lokiaren kontra ipiniko dut. Eta gero zer? Zer egingo dute eurek gero? Jadanik ez naiz hemen izango. Baina hemen nago, eta hemen nagoen bitartean, etorkizuna existitzen da, nire heriotzatik harantzago. Hiltzen naizela amets egiten dut. Hiltzea erabaki, ostera ere erabaki, bakarrik erabaki. Eta gero zer? Eta gero?

 

 

© Simone de Beauvoir

© itzulpenarena: Oier Alonso Etxebarria

 

 

"Simone de Beauvoir / Besteen odola" orrialde nagusia