K.P. Kavafis - Poema antologia

GIZON ZAHARRA

(1897)

Kafetxe zaratatsu bateko barrukaldean,

mahaiaren gainean makurtua jezarrita dago gizon zahar bat;

egunkari batekin aurrean, lagunik gabe.

Eta zahartzaroaren goibelaren erdiko destainean,

gogoeta egiten du zein guti gozatu zituen urteak

kemena zeukanean, eta etorria, eta edertasuna.

Badaki asko zahartu dena; ohartzen da, ikusten du.

Eta horratik gazte zeneko garaiak atzo ematen du.

Zein tarte laburra, zein tarte laburra!

Eta pentsatu egiten du zelan Zuhurtziak iruzur egiten zion;

eta zelan berarengan fedea zeukan beti —hori erokeria!—

gezurtiarengan erraten ziona beti: «Bihar. Badaukazu astirik».

Oldarrak gomutatzen ditu balaztatzen zituenak; eta zenbat

alegrantzia sakrifikatzen zuen. Beraren burugabeko ezagutzaz,

orain, galduriko abagadune bakoitzak egiten du iseka.

Baina gogoetaren gogoetaz eta gomutaren gomutaz

gizon zaharra trenkaturik geratu da. Eta loak hartzen du

kafetxeko mahaiaren gainean makurtua.