XXIX

        Bazetorren batzuetan mehar eta arnas-estuka baratzako etxera. Gaixoa beti iheska zebilen oihu eta harrikara ohitua. Txakurrak berak ere erakusten zizkioten bere letaginak. Eta bazihoan berriz mendian behera, eguerdiko eguzkitan, triste-goibel eta patxaran.

        Dianaren atzetik etorri zen arratsalde hartan. Ni irteten nintzela, zaintzaileak, bihotz gaiztoko bat batean eskopeta atera eta tiro bat bota zion. Galazteko denborarik ez nuen izan. Zakur gaixoa, beruna erraitean zeukala, batean jira-bira erotu bat egin, eta, zaunga borobil zorrotz batekin, alkazi baten pean zerraldo erori zen.

        Platero, buru jasorik, zakurrari begira-begira zegoen. Diana, beldurrez, baten eta bestearen atzean gordeka zebilen.

        Zainztaileak, urrikituta, nonbait, bere damutasun ixildu nahi eta ezinean, haserretuaz, nori ez zekiala, aitzaki luze asko ematen zituen.

        Itxuraz, laino estali batek Lutoz janzten zuen eguzkia; hildako zakurraren begi osasuntsua lainotu zuen estalki txikitxoa bezalako estalki haundibatek.

        Eta bizi gabeko zakurraren gainean eguerdiko siestak zabaltzen zuen izugarrizko ixil-ixiltasunean, itsas-haizeak makurtuta, eukalipto-ondoak urrezko zelatan barrena, sendoago negar egiten zuen.

© Juan Ramon Jimenez
© itzulpenarena: Emilio Mas