XXXVII
Udako arrats baten
Edestutako ipuina,
Ipuin amesgarri ta
Zoragarrizko bat lez
Bere handitasunean
Goitasun itzaltsuan
Dirdira dagi nere
Maitetasun biziak.
«Lorategi batetik
Baratz zoragarria!
Mutu eta bakarrik
Maitale bi joiazan;
Pioka zinarduben
Urretxindor guztiak
Ta ilargiak, izpiak
Bidalduten zituan».
«Arrantzezki bailitzan
Lorategi erdian
Gelditu zan bat-baten
Neskatil gurgarriak;
Eta gizon zindoa,
Gazte, on, lehiatsua,
Beren aurrean arin
Belaunbiko jarri zan.
Oihanetik bat-batez
Erraldoia agiri zan
Ta neskeak, bildurrez,
Urrin ihes-ein eban».
«Aiztokada itzel batek
Zatituta, gazteak
Lur jo eban, odolez
Lurra busti ebala;
Ta erraldoia, astunez,
Leizara bihurtu zan».
Besterik orain ez da
Ene gizasemeok!
Nere burua sartu
Hobitegian baino.
Azkenez atsedena
Hilobian lortu dot!