XXXI
Aldi ahaztutako irudi zurbilok
Harrobi ilunelik ohi-dira sortuten,
Irudi zurbilok ezaunak dirala
Nere gomutara ene maite horrek!
Geu-bizikera
Guztiz ederra,
Bizi-bizirik
Dakate.
Nere gotiluna, ixilkoitasuna,
Nere itun sakonak ikusteuzenean
Auzoko notinak, nigana izututa
Zuzentzen zituan euraen begiak.
Nere amesak
Txaiderik-txaide
Nerabilezan
Egunez.
Nere itzal iluna bakarrik laguntzat
Izaten nebala, ixiltsu ta astiro
Nere lagunakin elkar bide-zehar
joaten ginian arrats ta gauoro.
Txaidean barriz
Ixiltasuna,
Baretasuna
Bakarrik.
Zubira helduta, durundea itzela
Egiteban nere oinkada urduriak.
Eta ilargi zuhurrak, hodei baltz artetik
Klisk-egiten eusten errukiz beterik.
Ta gero bendo
Ta nausikiro,
Agur itun bat
Bidali.
Zure etxe aurrean, zirkin egin barik
Gogoa estuta geldituten nintzan;
Ta nere begiak ene maite hori!
Zeu-leihorantz, lehiaz, zuzentzen nebazan.
Eta orduan,
Nere bihotzak
Jarioteban
Odola!
Badakit, bai, baina! Sarri ta sarritan
Zure leiho ondotik so-eiten zenduban;
Eta, ilargiak beren izpi leunaz
Argiauta, zutik, habe bat balitz lez,
Toki bertantxe
Higikun barik,
Nere burua
Ikusi be.