XXII

 

Lorez apaintzen ziran

Astigar orlegiak,

Eta urretxindorraren

Txio-pio alaiak

Entzun genduazala,

Eguzkiak poz-pozik

Irribarre eiten eban

Gure aurrean, maite;

Eta zuk, ordu hartan,

Besoetan loturik

Nere gorputza, lehiaz

Hasi zintzan mosuka,

Nere buru amesti,

Zori-zoriontsua

Zure bular sutsuan

Maitero laztandurik.

 

Eurrez-eurrez ostoak

Erortzen hasi ziran,

Eta bela baltzaren

Karrazka izugarria

Entzun genduala, hara

Eguzkiak jaurtitzen

Begizkun okerrenak

Gure begietara;

Orduan, hoztasunez

Aurrez-aurrez jarririk

«Agur!» esan genduan

Elkarri beiraturik;

Eta zuk, berehala,

Adeitsuz eta adikor

Agur eratsuena

Ein zenduan, polito.

 

 

 

Heinrich Heine euskaraz