XXII
Lorez apaintzen ziran
Astigar orlegiak,
Eta urretxindorraren
Txio-pio alaiak
Entzun genduazala,
Eguzkiak poz-pozik
Irribarre eiten eban
Gure aurrean, maite;
Eta zuk, ordu hartan,
Besoetan loturik
Nere gorputza, lehiaz
Hasi zintzan mosuka,
Nere buru amesti,
Zori-zoriontsua
Zure bular sutsuan
Maitero laztandurik.
Eurrez-eurrez ostoak
Erortzen hasi ziran,
Eta bela baltzaren
Karrazka izugarria
Entzun genduala, hara
Eguzkiak jaurtitzen
Begizkun okerrenak
Gure begietara;
Orduan, hoztasunez
Aurrez-aurrez jarririk
«Agur!» esan genduan
Elkarri beiraturik;
Eta zuk, berehala,
Adeitsuz eta adikor
Agur eratsuena
Ein zenduan, polito.