NERE BURUARI ERIOTZA ORDUAN

 

Izara garbietan luze bezain zabal

etzanda nagokizu, aulago ezin al.

Urte-lorrean astun, osasunez makal,

begiak lauso ditut, inguruak itzal.

 

Bekatuen aidera eriotza du zor

gizona dan gizonak, zurea, orra or.

Sendatzaileak dauka nire soma sorgor,

Kristo'ren apaiza dut nire lagun iator.

 

Emana dit bidari, bid(e)-emendioa,

nagoen kinka ontan ez nolanaikoa .

Badaramat niregan Lemazain iaioa,

inortxok ez bezala dazau itsasoa.

 

Eguzkia sartu da itsasoz arantza,

emen gaua, besteko aidez eguantza.

Eriotzak bizia dakar zerurantza,

geuregana baitigu Iainkoaren antza.

 

(Gizonak gora doan izarren bidea

ikasita, sortu du ilargi-umea.

Txuliatu gura du erio-nekea,

eztaki on dala zeruko atea.)

 

Ipurtargiak dirdai, geuaren izarra,

nire inguruetan naus(i) ilunabarra.

An ageri da eder ilargi adarra ...

zerua dut niregan irrika bakarra.

 

Zure odolez garbi nazakezun, Iauna,

maite-damuz mun dagit zure oin-belauna.

Su-aizeak berama gaineko ilauna,

urraturik erabat gorputz-amarauna.

 

Dana egina dago, gogoa da gora ...

euri-erauntsia da, zaunka artzanora.

Erleak, egizute argizari, lora .. .

gogoa zeruratu, gorputza zulora.

 

Zure Nagusiaren pozetan sar zaitez,

ezazu Kristo'rengan pake atsedenez.

Aitak onetsi ori, urritan izanez

zintzo, zorioneko zaude betiraundez.

 

Bego ilobiaren gain argizaiola,

etxekoen otoitzen argi-dariola:

aren gain gurutzea, Kristo'ren odola

neretu nun, guziok dakizute nola.

 

Miarritze'n 1960-XI-2

 

 

 

© Iokin Zaitegi

 


www.susa-literatura.eus